ZAİNA +18

*3*

Multimedia :Arman Demirsoy

Arkadaşlar lütfen yeni kitabıma destek vermek için oy verip yıldıza basarsanız hikayem daha çabuk üst sınırlara yükselebilir yardımınıza ihtiyacım var tek yapmanız gereken yıldız tuşuna basıp yorum yapmak 🙏🙏🙏🙏🙏🙏

Kulaklarımın işittiği her bir söz çekiçle kafama vuruluyormuş gibi hissediyordum.

Ben ... bunlar gerçek olamazdı, olmamalıydı.
Kulaklarımda yankılanan kelimeler, göğsümde şiddetli bir ağrıya yol açmıştı.

Ellerim uyuşmaya başlarken boğazım kurumuştu çoktan.

Bedenim korkuyla kasılırken panik atak geçirmemek için bedenimi sakinleştirmeye çalıştım hala dikildiğim yerde.

Bunlar gerçek değildi, sadece kötü bir rüya olmalıydı evet evet rüya bile değildi sadece bir kabustu şuan yaşadıklarım.

Terleyen avuçlarımı eteğime sürdüm ve ciğerlerime derin bir nefes çektim.

Aklımı toparlamaya çalıştım. Kafam o kadar karışmıştı ki doğru bildiğim her kalem başıma yıkılıyor gibi geliyordu.

Ailem ,geçmişim, babam, annem, her şey aniden beynime hücum ediyordu,iyice karışmıştı duygularım ve doğru olduğunu sandığım gerçekler.

Zihnim biraz da olsa durulunca zorlukla kelimeleri sıraladım karşımdaki bana bakan kişilere:

"Bakın bir yanlışlık olmalı, benim ailem yok, kimsem yok duydunuz mu beni ,benim ebeveynlerimde yetimdi.

Bunların hepsi saçmalık olmalı, evet evet kesin bir yanlışlık olmalı.

Ben sizin sandığınız kişi değilim. Lütfen beni bir daha aramayın sizden hiçbir şey de istemiyorum .

Binde bir ihtimal doğru olsa diyelim, ölsem bile bu vahşi adam la falan evlenmem dedim zorlukla gözlerimi o adama değdirmeden."

Yüzde yüz beni boğazlayacak gibi bakıyordur şimdi.

Konuşarak cevap vermelerine bile izin vermeden oradan kaçtım doğru duydunuz koşarak kaçtım az önceki cehennemden.

Asansöre nasıl bindiğimi bile bilmiyordum. Oradan çıkınca hemen bir taksiye atladım.

Bu yerden, bu insanlardan ,bu şehirden olağanca hızla kaçtım.

Taksicinin nereye sorusuyla havaalanına dedim kaçarcasına.

Havaalanına ulaşınca aceleyle parasını verip hemen içeriye girdim.

Her an arkamdan gelip gitmeme engel olacaklarmış gibi aceleciydi hareketlerim.

Görevli en yakın Ankara uçağı için ekranıyla ilgilenirken gözlerim korkuyla etrafı tarıyordu.

Görevlinin sesiyle ona bakışlarım kaydı.
Hemen yarım saat sonra kalkan uçakta yer ayırttım.

Elimde sadece uçak biletimle boş bulduğum ilk yere yığıldım.

Gözlerim sürekli etrafta dolaşırken iyice tedirginliğim artıyordu.

Aradan geçen düşünceli dakikalardan sonra duyduğum anonsla hemen doğruldum ve uçağa binmek için ayaklandım.

Güvenlik önlemlerimden geçip koltuğuma oturunca rahat bir nefes aldım.

Göğsümü sıkan kaburgalarımı acıtan panik yavaşça azalmaya,

bedenimde sürekli bir devinim içinde bulunan dehşetin emareleri azalmaya başladı.