Our Substantial Hopes (High School Teen Series #1) [COMPLETED]

26

"Okay ka lang? Kaya mo ba?" Xena asked anxiously.

"I'm fine and it's just a little sprain," I said to her with assurance.

She just nodded and went back on what she was doing. We were here outside, sitting around the bonfire. It is the only light we have right now. Its heat gave us warmth on this wintry night. 

Naalala ko tuloy 'yong mainit na tsokolate ni Manang. Gusto ko matikman 'yon ulit lalo na ngayon na maginaw-ginaw 'yong panahon.

Wala naman kaming gaanong ginagawa rito at nag-uusap lang tungkol sa nangyari kanina. Panalo kami sa dancing ball at sa buong laro ay nakaunang puwesto lang kami at sina Zack ang tinanghal na kampyonato.

Hindi na ako nagtaka kung bakit sila ang nanalo kasi lahat naman sa kanilang grupo sanay sa mga larong pisikal. Nasa medical facility lang ako kaya 'di ako nakasali sa buong laro pero alam ko rin naman na ginawa ng kagrupo ko ang lahat para manalo. Masaya at naaliw naman lahat sa laro at 'yon ang importante.

Napatingin ako sa gawi nina Zack at nakatingin lang ito sa nag-aalab na apoy sa harapan niya. Hindi man lang kumurap ang kanyang mga mata. Ang lalim ng mga tingin nito at iniisip.

"Hey," tawag sa'kin ni Xena. "You want some chips?" Alok niya ng chichirya.

Kumuha lang ako nang kaunti at nilagay ko sa kamay ko. Hindi ko talaga maiwasang 'di tumingin sa kanya at maalala 'yong sinabi ng school nurse. Kung kakausapin ko man siya hindi sa ganitong paraan.

Baka pag-uwi na lang namin, ko siya kausapin. Maghahanap muna ako ng tyempo.

Nang dahil sa kakatitig ko sa kanya 'di ko namalayan na nakatingin na rin siya sa akin kaya dali-dali akong umiwas at napako na nang tuluyan ang aking mga tingin sa apoy.

Subalit nakita ko siyang tumayo sa kinauupuan niya at nataranta ako nang mapagtantong papalapit siya sa puwesto ko.

May kung anong nagwawalang mabangis na mga hayop sa loob ng aking sistema na para bang gusto nitong kumawala. Hindi ako mapakali sa mga yapak niya na papalapit sa'kin.

Gusto kong tumayo pero ang sakit pa ng paa ko. Hindi ko pa yata kaya at lalala pa ito kung magpapadalos ako. Huminga ako ng malalim at kumalma para bumalik sa katinuan ko.

Tumingala agad ako nang makita siyang nakatayo sa harapan ko. Hindi ko mabasa ang kaniyang ekspresiyon na nasa kanyang mukha. Lumuhod siya bigla at pilit na pinapantay ang kanyang sarili sa'kin.

"Are you okay?" he asked while looking at my injured ankle.

"I-I guess..." I stuttered and his eyes went back, facing me.

"Do you want anything? I can give you a hand," he offered and I didn't answer for a moment.

"I'm okay... and you don't need to worry about me... just go there talk to your friends. Last day na natin bukas kaya sulitin mo na," I said while playing my hands and I felt the chill in it.

"If you say so... by the way, I am really sorry for what happened."

I made a sigh and pursed my lips as he stood up, still looking at me.

"No need to feel sorry. It was my fault, okay?"

He just nodded and put his hands inside his pocket before leaving. I was looking at his footsteps before going back to where he was sitting earlier.

I really can't pull myself together every time he comes near me. I guess his presence gives me the vibe that can make a girl anxious.

I just look up at the sky and it was so dark but there were stars and the moon that kept their lights across the darkness. I really love the aesthetic look of it.