32 dakika 11 saniye. Hiç mi için sızlamadı? Hiç mi çığlıklarım vicdanına dokunmadı? Hiç mi gözyaşlarım ve yardım çığlıklarım kalbine işlemedi? "Gözlerime bak Arya, belki de dakikalar sonra gözlerime ömrün boyunca bakamayacaksın. Yalvarırım gözlerini esirgeme benden." "Özgürlüğümü esirgedin ama sen benden?" Bakışlarım usulca onun karanlığına tırmandı. "Masumluğumu basit bir görev uğruna esirgedin ama benden? Çığlıklarımı, sessizliğinle bastırdın ama sen? Sen beni o gün öldürürken ben gıkımı çıkartamadım ama Ege." "Özür dilerim." Dudaklarım belli belirsiz kıvrılırken omzumu silktim. Tek bir şeyi merak ediyordum. "Tekrar olsa yine aynı şeyleri yapar mısın?" Cümlemle birlikte dudaklarında buruk bir gülümseme oluşmuştu. Cevabımı almıştım. "Ben buyum Arya. Ege Özer bu. Yapardım." Hayatımı çalan Bora değildi. Hayatımı acımasızca ellerim arasından kopartıp alan Ege Özer'di. Her şeyimi alan bir adamı ben nasıl her şeyim yapabilmiştim ki?