32 dakika 11 saniye. Hiç mi için sızlamadı? Hiç mi çığlıklarım vicdanına dokunmadı? Hiç mi gözyaşlarım ve yardım çığlıklarım kalbine işlemedi?
"Gözlerime bak Arya, belki de dakikalar sonra gözlerime ömrün boyunca bakamayacaksın. Yalvarırım gözlerin...
Heeeellllooooooo🫶🏻 Yeni bir bölüm daha mıııı🤭 Sınav senemde olduğum için elimden geldiğince elimdeki 30 bölümü düzenleyerek yayımlamaya çalışıyorum ve sizden gel isteğim bolca yorum yapıp destek olduğunuzu göstermeniz canımın içleri✨💖
Güzel bir bölümle daha geldimmm, bu sefer bölümü geçmişle kapatacağızz.. Bölüm için koyduğum müziğimizi açmayı unutmayınnn Keyifli okumalaarrr...✨
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Nefesimi tuttum. Adeta kendimi yeni doğan bir bebekten farksız hissediyordum. Nefes almak nedir bilemiyordum. Ciğerlerimde tuttuğum oksijen yanıp boğazıma geldiğinde sakince geri bıraktım. Ben ne ara bu kadar kirlenmiş, kardeşine silah çeken bir kadına dönüşmüştüm?
Kendi kurduğum oyunda gözüm kimseyi görmüyordu, beni buna zorlamaktan başka bir şey yapmıyordu.
Çelimsiz bakışları ve acıyla kıvranan bitkin yüzü tüm gerçekliğiyle gözlerimin önüne serilmiş benim onu vurmamı bekliyordu. Cümlelerim bir kurşundan farksız kalbimi yakıp kavururken ellerim nasıl da tüm bunların dışında böylesine titremeye devam edebilirlerdi?
Ayakta dahi zor duran bir insanı şimdi tekrardan göğüsünü hedef alıyordum. Belki de küçük bir hatam onu bir daha görememe neden olabilecekken neden hala geri adım atmazdım ki.
Ben bu teşkilata o küçük kızı kurban etmişken kim benim karşımda yanıp kavrulan ateşimle başa çıkabilirdi ki? Bu ateş en sonunda beni de yakacaktı ama bundan önce bu ateşi korlayan, doğmasına sebep olanları içine çekmeli keyifle yanmalarını izlemeliydim.
Arya Çetin. Hayır. Arya, öylesine bir kurban değildi. Ben öylesine boş bir şekilde seçilmiş bir kurban olamazdım.
O kız çocuğu yıllarını bu teşkilatta öldürmüşken boş bir kurban olmayı ben seçmemiştim.
Saniyeler dakikaları kovalarken en sonunda Bora'nın bıkkınca nefesini soluduğunu gördüm. Ve daha fazla beklemeden içimden saymaya başladım.
1. 2. 3 ve kurşun sesi.
Gözümü bile kırpmadan ateş ettiğim insan benim kardeşimdi. Koca bedeni tek bir kurşunla yere serilmiş Kerim ise hemen yanına eğilmişti. Ellerimin titremesi durmuş ancak göz bebeklerim adeta bu durumdan kaçmak için bana yalvarıyordu. Titrek hareketleri önümü görmemi bulanıklaştırıyor zaten titreyen dizlerimle iyice ayakta durmakta zorlanıyordum. Dakikalardır tuttuğum nefesi vermek için ne kadar çaba sarfetsem de beceremiyordum. Adeta boğazımda takılı kalmış bulunduğu yeri acıyla yakıyordu. Nefes alamadığımı hissederken omzumda hissettiğim baskıyla irkilerek refleksle tuttuğum nefesi soludum. Derince içime çektiğim oksijen yüzümü yakmıştı. İçim acıyordu, canım yanıyordu.
