Greek Kpop Imagines :)

Wildest Dreams ◇Mingyu 17 ;sad/angst pt.2

Read the 1st part first.

>>>

Πετάχτηκα όρθια από την θέση μου, κουνώντας το κεφάλι μου πέρα δώθε για να διώξω τις αναμνήσεις.

Γιατί έρχονται όλες πίσω τόσο έντονα;

Τα συναισθήματα μου μεγαλώνουν συνεχώς μέρα με την μέρα και δεν μπορώ να το ελέγξω.

Μου λείπει. Μου λείπουν όλα. Οι στιγμές μας. Το χαμόγελο του. Τα λαμπερά του μάτια. Το χάιδεμα του. Το γέλιο του. Τα πάντα γι' αυτόν τον άνθρωπο, με άδειαζαν καθημερινά. Είχα μόνο τις αναμνήσεις μας να με γεμίζουν.

Εκείνη την μέρα τα φτιάξαμε, και παραδέχτηκες πως μ' αγαπάς. Καλύτερη μέρα της ζωής μου; Μπορεί.

Θα ακουστώ κλισέ αν το παραδεχτώ;
Ω, ναι.

Κοίταξα τις πινακίδες στις στάσεις του μετρό καθώς το όχημα επιτάχυνε, και το βλέμμα μου παρασύρθηκε στο θολό σκηνικό έξω από το παράθυρο. Πήρα μια βαθιά ανάσα, τριβωντας ελαφρά το κεφάλι μου άλλη μια φορά για να σταματήσει να πονά.

Σχεδόν σπίτι y/n.

Σκέφτηκα.

Όπως ανέφερα προηγουμένως, εχω πολλές αναμνήσεις και από το σπίτι. Δεν μέναμε μαζι- δεν προλάβαμε να μείνουμε μαζί επίσημα -αλλά αφού ήσουν όλη μέρα εκεί μαζί μου, τεχνικά, ζούσαμε μαζί. Γι αυτό κι η κολλητή μου επέμενε να αλλάξω διακόσμηση. Γιατί ήξερε πόσο κλαψιάρα μπορώ να γίνω, και να βάζω τα κλάματα μόνο στην εικόνα του καναπέ για παράδειγμα.

Εντάξει... δεν είχε και τόσο άδικο.

Καθώς αναπολούσα πίσω στις χαρούμενες στιγμές μας, άλλη μια μου ήρθε στο μυαλό, στολίζοντας το πρόσωπο μου με ένα χαμόγελο.

"Mingyuuuu!!! Που την πας την κούτα;! Στο πάνω δωμάτιο σου είπα!"
"Μα στο πάνω την πήγα!"
"Στο πάνω δεξιά! Εσύ την πήγες στο πάνω αριστερά!"

Ρόλαρε τα βλέφαρα του με ένα ειρωνικό χαμόγελο.

"Συγγνώμη μαμά."
"Ιου, μην με φωνάζεις μαμά. Θα μου μείνει τραύμα."

Γέλασε και πήγε την κούτα στο σωστό δωμάτιο.

Μετακόμιζα επιτέλους. Σαν όνειρο μου φαίνεται. Το συζητούσαμε τόσο καιρό και επιτέλους, γινόταν.

Κάπως έτσι θα ολοκληρωνόταν το χτίσιμο της καινούργιας μου ζωής.

Είχα τις φίλες που χρειαζόμουν, είχα την υποστήριξη των γονιών μου, είχα το αγόρι μου, και πλέον είχα κι ένα ευρύχωρο σπίτι.