Part (23)⚠⚠

8.1K 491 32
                                        

Zawgyi

" ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းကို မကိုင္ႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိကို အလုပ္မ်ားေနတာပဲေနာ္ "

မာန္ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ပဲ ေခတ္ကိုသာ လွမ္းၾကည့္ေန၏။
အရင္ရက္ေတြက ေမတို႔ဝဒ့္က လူနာတစ္ေယာက္အေမာေဖာက္ရာကေန မာန္ကကူညီေပးလိုက္၍ ေက်းဇူးတင္နဲ႔အေနနဲ႔ မုန္႔လိုက္ေကြၽးတာျဖစ္သည္။
ေမကိုယ္တိုင္တာဝန္ယူထားနဲ႔လူနာသာမကယ္ႏိုင္လိုက္ရင္ ေမကအမႈရင္ဆိုင္ရဖို႔အေနအထား႐ွိသည္။

ဒီလိုေတြ႔မယ္လို႔လည္းမေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ့အတြက္ ႐ွင္းျပစရာစကားမ႐ွိ။
သို႔ေသာ္ စိတ္ကိုတင္းလိုက္သည္။ ေခတ္ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က သူ႔ကုိစၿပီးအရြဲ႔တိုက္ခဲ့တာမလား။

" ကိုယ္သြားစရာ႐ွိေသးတယ္ေခတ္..ျပသနာမ႐ွာနဲ႔.."

" သြားရဲရင္သြားၾကည့္ေလ...အက်ိဳးဆက္ကိုခင္ဗ်ားသိတယ္မလား...ကိုကို ၊ အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ အဲ့ဒီမိန္းမကို ျပန္လႊတ္လိုက္...ၿပီးရင္ ဒီကိုလာခဲ့ "

ေခတ္နဲ႔ မာန္အၾကည့္ခ်င္းစစ္တိုက္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမက ၾကားဝင္လာသည္။

" ကိုမာန္..ဘယ္သူနဲ႔ေျပာေနတာလဲ..အေရးႀကီးကိစၥ႐ွိေသးလို႔လား.."

" မ႐ွိပါဘူး..ေမ "

" ဟုတ္..ဒါဆိုရင္ေမတို႔ေအာက္ထပ္ဆင္းရေအာင္ေလ..ဝယ္စရာေလးတစ္ခ်ိဳ႕႐ွိလို႔ ကိုမာန္က ေမ့ကိုခဏေစာင့္ေပးလို႔ရလား.."

တစ္ဖက္က ေခတ္ကလည္းအကုန္ၾကားမွာပင္။ သို႔ေသာ္ မာန္က ေခါင္းၿငိမ့္သေဘာတူလိုက္သည္။
ေခတ္ရဲ႕ ရယ္သံသဲ့သဲ့ကိုၾကားလိုက္ရျပန္သည္။

" ကိုကို...ခင္ဗ်ားေတာ့ ေသေတာ့မယ္..ေတာ္ေတာ္သတၱိေကာင္းေနလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ေဒါသကိုလာဆြေနတာလား..ဟမ္.."

အံႀကိတ္သံက အစေၾကာက္စရာေကာင္းသည္။ ေသြးဆိုးရင္ ဘယ္လိုပံုစံေပါက္လည္းဆိုတာ မာန္သိေနသည္။ လက္တို႔ကတုန္ၿပီး ေၾကာက္လာေပမယ့္ မာန္ခ်ဳပ္တည္းထားတုန္းျဖစ္သည္။

" တစ္လွမ္းပဲေရြ႔ရဲေရြ႔ၾကည့္...ကိုကို "

" ဟို... ေမ..ကိုယ္လိုက္ေပးလို႔မရေတာ့ဘူး.အေရးႀကီးကိစၥေပၚလာလို႔..အဲ့ဒါ ျပန္ရေတာ့မယ္ "

 " နယုန္ " (Completed) Where stories live. Discover now