¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Beklediğim yerdeydim.
Cennette olmayı zaten beklemiyordum çünkü Tanrı sevmediği birini cennetine almazdı. Cehenneme de almamıştı ve ben yine kalmıştım burada. Dört duvar arasına sıkışmıştım. Nefesim daha da daralıyordu.
Solumdaki duvarın dibinde Jeno, dizlerimin dibinde Zoe vardı. Hena yoktu, Jungwoo yoktu. Arkadaşlarım neredeydi? Jaemin? Onun için her şey basitti. Beni umursamazdı zaten, kan kusmam onu ne kadar ilgilendirirdi ki? Anne babasının bile bakmadığı birine arkadaşı yardım edemezdi.
Zoe elimi tuttu. Elimi geri çekmek istedim ama hem avucumdaki yara, hem de kolumdaki kesiklerin üzerindeki iğne izleri buna müsaade etmedi. Jeno konuşmuyordu. Öylece ellerime bakıyordu. Sargı vardı elimde. Dikiş atılmıştı büyük ihtimalle. "Jeno..." dedim sesimi duyurmak için. Sesim çıkmıştı ama boğazıma öylesine bir ağrı saplanmıştı ki... Öksürerek doğrulmaya çalıştığımda bana yardım eden kişi Zoe oldu.
"Özür dilerim." dedi suyu bana uzatırken. "Seni anlamam lazımdı. Üzerine gittim."
"Ne farkeder?" dedi Jeno sonunda sessizliğini bozarak. Sarı saçları ıslak gibiydi, dağılmıştı. Gözlerimi ondan ayırıp dışarıya çevirdim. Cama yağmur damlaları vuruyordu. Ayaklarımdaki soğuğu ve başımdaki yarı ıslak saçları hissettim. Beni o getirmişti. Benim için endişelenmiști. Birisi beni düşünmüştü.
"Ne?" diyerek ona döndü Zoe. Kendini sıktığı belliydi ama ben tek bir kişiyi istiyordum burada. Jeno'nun gitmesi bile iyi olurdu benim için. Jaemin neredeydi? Gözlerimi kapatarak geriye attım başımı. Neden ölmemiştim? Neden beni istemiyordu yaratıcı?
"Salağa mı yatıyorsun sen?" Jeno sesini yükseltti öfkeyle. Ama benim hissettiğim tek şey başıma saplanan ağrı oldu. Seslere karşı bu kadar hassas değildim oysaki. "Jaemin'in sevdiği için bu halde ve sen hasta olduğunu biliyordun! Jaemin'i ondan uzak tutmak için her şeyi yaptın çünkü onun acı içinde ölmesini istedin. Şimdi de gelip özür mü dileyeceksin?"
Gözlerimi açtım sadece. Konuşmadım ya da cevap vermedim. Tepki verebilecek gücüm bile yoktu. Duyduklarımı sindirmem kolay mıydı? Birisi gerçekten benim ölmemi mi istiyordu? Bu yaptığı şey aşkından mıydı yoksa hırsından mı? Elimde olmayan bir şey için ölmeyi hak etmiş miydim?
"Sen--"
"Git buradan. Ona sadece zarar veriyorsun." Sakince konuştu bu sefer. O konuştukça kalbime batan bir şeyler vardı. Neden böyle olmak zorundaydı her şey? Neden böyle bir hayatı yaşamak zorundaydım? İki elimi de karnımda birleştirdim acıyla. Kollarımı hareket ettiremiyordum.
Zoe çıktığı anda Jeno yanıma geldi. İyi misin diye sorduğunda yapabildiğim tek şey başımı sallamak olmuştu. İyi olmadığımı biliyordu ama soruyordu, amacı beni konuşturmaktı. Tüm kelimelerimi Jaemin için tüketmiştim ve bunu biliyordu.
Doğrulmama yardım edip yastığı bel arkama koyarken kollarıma göz attım. Berbat görünüyorlardı. Güçlüsün.
Güçlüsün.
Kendimi güçlü zannederdim.
Bedenen de güçlü değildim sanırım. Hemen düşmüştüm. Beni kaldıran kişi Jeno olmuştu ama o da düşebilirdi. O da ben değil miydi zaten? Benim bir yansımam değil miydi?
"Onun adına özür dilemek istiyorum ama hiçbir halta yaramayacak."
"Dileme." dedim kısık çıkan sesimle. O kadar çok öksürmüștüm ki sesim çıkmıyor, üstüne boğazım ağrıyordu.
"Ama... İyi olmanı istiyorum." Gülümsedim. Gözlerim dolarken başımı iki yana salladım. Bu kelimeleri en son ne zaman duymuştum? Annem mi söylemişti bana bunları?
Bana yaklaşıp kollarını sırtıma sararken tek kelime edemedim. Başımı omzuna koyup ağlamaya başladım ben de. Yapabileceğim hiçbir şey yoktu. En azından şu an beni teselli eden biri vardı, beni önemsiyordu. Onun kıymetini bilmeliydim. Eğer ellerim arasından kayıp giderse kendimi de affetmezdim.
Uzunca bir süre ağladım. Çünkü sevgisiz büyümek karşısında yapabileceğim hiçbir şey yoktu.
Ağlamak dışında.
🌸🌸🌸
Seri bölüm yazıyorum şu aralar nazarlardan saklayalım
Bu gece çift geliyor ve aşırı merak ediyorum umarım beklenmedik bir çift olur twuqtsvwhsuw
