Po prostu Harry

[Tom 1] 12.Głos

Hej, trochę mi to zajęło, ale oto wróciłam z kilkoma ostatnimi rozdziałami serii I, która jest wrzodem na moim odbycie, więc wreszcie zebrałam się i ją kończę! 

Nie wiem, co ile będą wstawiane rozdziały, ale postaram się w miarę niedługie odstępy czasu. 

Dziękuję wszystkim za cierpliwość i czekanie na moje leniwe dupsko.

So... yeah...  ̶E̶n̶j̶o̶y̶  Ave~!

- TobiMilobi

✧~✧~✧

Ps: Wiecie, że moje social media istnieją? Typu youtube, instagram, discord i tak dalej? Wszystkie linki znajdziecie w ID/O mnie na głównej stronie. Magia, że nie musicie mnie ciągle o to pytać! 

Postaw emotkę 🎃 jak dotarłeś i przeczytałeś wstęp. Po co? Z czystej ciekawości ile osób przeczyta, a ile oleje 😅

✧~✧~✧~✧~✧

02 Lutego 2023

Minęło trochę czasu, nim Harry oficjalnie mógł z pełną świadomością przyznać sam przed sobą, że coś jest absurdalnie nie tak z nauczycielem czarnej magii. I nie chodziło o sam fakt, że często nosił ze sobą girlandę czosnku i jąkał się jak idiota, a raczej o dziwnie natarczywe spoglądanie, czasami wychodzenie nagle zza rogu korytarza, gdy był sam, a nawet pojawienie się raz w bibliotece niemal zaraz po tym, jak Hermiona zniknęła pomiędzy regałami. Próbował do niego zagaić rozmową, plącząc się i jąkając, ale chłopak wyraźnie dawał sygnały, że nie jest zainteresowany. Potrzebował cudu, który by go ocalił od natarczywego nauczyciela.

- Uhuhuhu, a co masz panie pod turbanem?

Znikąd pojawił się Irytek, który złapał za końcówkę turbana nauczyciela OPCM. Podziałało to zaskakująco dobrze, bo ten z urwanym krzykiem podskoczył i umknął szybko z biblioteki, trzymając obie ręce na swoim dziwacznym nakryciu głowy. Poltergeist ryknął śmiechem, trzymając się za brzuch, wywijając niemal fikołka w tył.

- Irytek, ciszej! - Hermiona szepnęła głośno, wyłaniając się zza regałów z kilkoma opasłymi książkami. - Harry, coś się stało?

Chłopak westchnął przeciągle i potarł oczy ze zmęczenia, poprawił okulary i zerknął na ducha.

- Irytek, mógłbyś?

Duch nagle przestał chichotać i uśmiechnął się głupio, rozkładając ręce na boki, po czym zniknął w ścianie.

- Nadal zadziwia mnie, że zaprzyjaźniłeś się z nim.

- Zdobył moje zaufanie, bo nie umrze i nikt nie może mu zagrozić. - Harry wzruszył ramionami.

Wiedział, że taką odpowiedzią wcale nie pocieszył dziewczyny, ale nie kłamał. Ufał nadnaturalnym bardziej niż żywym, a tych drugich miał ledwie garść i nie wiedział, czy ta liczba się kiedykolwiek powiększy lub zmaleje, ale lubił swoje życie, jakie było. Oczywiście bez łatki zbawiciela leniwych czarodziejów. Zerknął na dziewczynę, gdy usiadła ciężko obok i zaczęła przeglądać księgi. Uniósł oczy na sufit. Czy miał do niej na tyle zaufania, żeby zdradzić rozbawienie Irytka? Kilka razy dała takie wrażenie, więc może?