Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Düşmandı bedenim sıcak suya. Nefret ederdim. Derimi yüzerdi o sıcacık su damlaları. Canımı yakardı, ateşin içine fırlatılmış hissi verirdi.
Alnımın şakından yediğim kurşun sonrası hiçbir işim rast gitmemişti.
Kapalı kalmıştım aylarca, camsız, penceresiz, simsiyah odanın ortasında; bir başıma... O zamanlar anlamıştım bundan sonraki hayatımda tek arkadaşlarımın duvarlar olacağını. Onlarla konuşur hâle gelmiştim. Onlarla dertleşip, onlarla ağlar olmuştum.
Bedenim, bakireliğim, ilk seksim onlara aitti.
Kalbimin uçlarından sarkan iplerle bağlanmıştım bu beton yığınlarına. Sesimi duyurduğum, çığlıklarımı duyurduğum tek şeydi onlar.
Her bağırışımda sarıldığım, her ağlayışımda başımı yasladığım, her gülüşümde önlerinde dans ettiğim; canım duvarlar...
Duvarları ne kadar seviyorsam, onlarla ne kadar çok seviştiysem sıcak suya da bir o kadar düşman kesilmiştim. Sıcak sudan nefret eder, tenime temas ettiremezdim. O yüzden soğuk suyun altındaki intihar girişimim başarısız olmuştu. Kanımı dondurdu, ölmedim. Eğer sıcak suyu sevseydim şimdiye gitmiştim bu iğrenç yerden.
Ama geç değildi hâlâ.
Sıcak suyu sevecektim.
Ve bir kez daha ölmeyi deneyecektim. Hem de beni çirkin gösteren aynaların parçalarıyla...
