Zawgyi
တဆစ္ဆစ္နဲ႔ ထိုးကိုက္ေနတဲ့ ေခါင္းတစ္ခုလံုးေၾကာင့္ လူက အိပ္ယာထဲက ေသခ်ာမထႏုိင္။
ကြၽတ္စ္...ကြၽတ္စ္ !
အားယူထကာ ေဘးပတ္ပတ္လည္ကို ေဝ့ၾကည့္လိုက္သည္။
ဘယ္သူမွမ႐ွိ။
ေနာက္ဘက္ အကြယ္ေလးေနာက္ကေန ငိုသံတ႐ႈံ႔႐ႈံ႔ၾကားတာမို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
ထိုအခ်ိန္ သူ႔ကိုျပန္၍ ေခ်ာင္းၾကည့္လာတဲ့ မ်က္ဝန္းႏွစ္စံုေၾကာင့္ လူက လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ ေအာ္လိုက္မိကာ ကုန္း႐ုန္းထၿပီး အနည္းငယ္ ေမွာင္မဲေနတဲ့ ေထာင့္ၾကားေလး တစ္ခုကို ဝင္ပုန္းလိုက္မိသည္။
မိမိကို ေခ်ာင္းၾကည့္လာသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ကလဲ ထိုနည္းတူပင္ ေအာ္ဟစ္လို႔။
ေမွာင္မဲေန၍ ဘာမွမျမင္ရ။ မိမိက မ်က္လံုးေတြကို အားယူျပဴးၿပီးၾကည့္ေတာ့ ထိုသူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ပါးစပ္က ထြက္က်လာသည့္ စကားေတြ။
" အစ္ကိုေလး ေတာင္းပန္ပါတယ္ မေျခာက္ပါနဲ႔ " တဲ့။
ၿပီးလွ်င္ လက္အုပ္ကလဲ ခ်ီထားလိုက္ေသးသည္။
မေျခာက္ပါနဲ႔ ဆိုေတာ့ မိမိက သရဲလား ။ တေစၦလား ။ ဘာေကာင္ႀကီးလဲ ။
ထိုအခ်ိန္ အျပင္ကေန ထြက္လာတဲ့ ေနာက္ထပ္ အသံတစ္သံ။
" ေဟး ! လီေခ်ာင္ နဲ႔ လီဖန္း !! ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ တံခါးလာဖြင့္စမ္း "
အျပင္က အသံေၾကာင့္ ထိုသူႏွစ္ေယာက္က အားကိုးရာ ရသြားသည့္သဖြယ္ ငိုယိုေအာ္ဟစ္ကာ အျပင္ကို ေျပးထြက္သြားၾကသည္။
ခဏေနေတာ့ တ႐ုတ္မီးအိမ္ေလးတစ္ခုနဲ႔ အတူ ဝင္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္။
ေထာင့္မွာကုပ္ကပ္ေနတဲ့ မိမိမ်က္ႏွာကို ျမင္ရေအာင္ မီးအိမ္ရဲ႕ အလင္းေရာင္ကို ယူကာ ၾကည့္လာသည္။
ထိုအခ်ိန္ မီးအိမ္ရဲ႕ အလင္းေရာင္ေလးေၾကာင့္ ထိုလူမ်က္ႏွာကလဲ ထင္းခနဲ။
" ဝါး..ေခ်ာလိုက္တာ အိမ္မက္ထဲမွာ မင္းသားေလးနဲ႔ လာေတြ႔ေနတာဘဲ "
