Brookelle Valesca Brown

Hoofdstuk 73

6 jaar later

Ik bekeek mezelf in de spiegel. Mijn lange, soepele, bruine haren vielen in symmetrische krullen over mijn rug. ''Met je ogen knipperen kan niet zo moeilijk zijn toch?'' giechelde Kellyian. Ik moest glimlachen. Dat was het zeker niet. Ze smeerde de goudkleurige oogschaduw op mijn ooglid en iets daarboven. Mijn ogen waren nu helemaal goud, gouder kon niet. Wendy was jaloers, omdat ze nog nooit zo'n iemand zag met gouden ogen, behalve Khellard en Pascal. Maar, erachter komen wat we waren deed ze toch niet.

Ik werd zenuwachtig. Khellard stond naast me en hielt me in zijn gehaakte arm vast. Mijn jurk viel tot de grond en mijn sluier lag vijf meter achter me vandaan. Ik voelde me weer een prinses. Dit moment deed me denken aan die keer dat ik de ketting kreeg. Met mijn vingers tastte ik naar mijn hals om te voelen hoe het kettinkje tegen mijn hals aanplakte. Het was er nog steeds. Na al die jaren en het leek alsof er een week voorbij was gegaan.

[ Plaatje Brookelle haar jurk ]

Mijn hoge naaldhakken klakten vrolijk tegen de grond en mijn maag draaide om doordat ik Pascal bij het altaar zag. Jary stond met zijn papiertjes achter een soort desk om ons te trouwen. Overal stonden banken waar de roedel op zat, er zijn zelfs twee plekjes vrij gehouden voor mijn ouders, ook al konden ze er niet bij zijn. Ik weet zeker dat ze vanuit de hemel meekeken.

Ik liep steeds dichter naar Pascal toe, elke centimeter deed mijn hoofd meer tollen. Tollen van opwinding, angst en plezier. Op een gegeven moment stond ik met Pascal onder de boog die vol waren geplakt met bloemen, rood, wit en paars. Kellyian gaf me een grote knipoog. Dit was het moment van Pascal en mij.

Ik draaide me naar Pascal toe en keek hem in zijn ogen aan. Hij had dezelfde gevoelens als mij, dat kon ik uit zijn ogen lezen. Diezelfde opwinding, plezier en angst en een tikkeltje vreugde. Hij streelde met zijn duim over de rug van mijn hand.

''We zijn hier natuurlijk allemaal bij één gekomen om Pascelandro en Brookelle voor eeuwig met elkaar te laten verbinden...'' Het was letterlijk voor eeuwig.

Na een aantal speeches van iedereen uit het publiek was het moment daar. Het ja woord. Ik friemelde met mijn handen aan de zijkanten van mijn jurk. Ik werd steeds zenuwachtiger.

''Pascelandro Venitro Penitrova, neemt U Brookelle Valesca Brown tot Uw wettige echtgenote en beloofd U getrouw de verplichtingen te vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt?'' Pascal kreeg een grote glimlach om zijn mond en er klonk gefluit vanuit het publiek. ''Ja, ik wil.'' Hij gaf een klein kneepje in mijn hand.

''Brookelle Valesca Brown, neemt U Pascelandro Venitro Penitrova tot Uw wettige echtgenoot en beloofd U getrouw de verplichtingen te vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt?'' Mijn binnenste rammelde nog erger dan toen ik de trap uit liep, ik voor het eerst met hem naar bed ging, onze eerste zoen, alles bij elkaar nog erger. ''Ja, ik wil.'' Stootte ik er zonder moeite uit.

''U mag de ringen uitwisselen.'' Khellard kwam met twee ringen op een wit kussen naar ons toegelopen. Ik keek alleen naar het kussen waar onze twee ringen sprankelend op lagen. Ik pakte zijn ring eraf. Hij was klein, maar fijn. De diamantjes waren speciaal voor ons ontwikkeld en mijn naam stond in de binnenkant gegraveerd. Pascal pakte nu mijn ring en pakte rustig mijn vinger voor acceptatie. Ik knikte en hij schoof ook mijn ring om mijn vinger. Ook bij de mijne was zijn naam erin gegraveerd en hadden we dezelfde diamanten. ''U mag de bruid kussen.'' Zei Jary met een lachje.

Pascal gleed met zijn handen van mijn schouders naar de kuiltjes in mijn heupen en trok me dichter tegen hem aan. Hij drukte rustig, maar vurig zijn lippen tegen de mijne. Deze kus was anders dan alle andere kussen die we ooit hadden gehad. Het gaf een acceptatie tot 'voor eeuwig.' Dat klopte, want we waren nu voor altijd samen en dat te bedenken dat het allemaal begon met een ongeluk.

''Voor altijd.'' zei Pascal toen hij mijn lippen los liet.

''Nee, voor eeuwig.'' glimlachte ik en het gebrul en gefluit van de roedel barstte los.

''Ik dacht dat ik een gewoon meisje was in een gewone doodsaaie wereld, totdat ik met de èchte waarheid werd belemmerd.''