Brookelle Valesca Brown

Hoofdstuk 47

[ Filmpje van de film Breaking Dawn Part 1, zo gaat een transformatie van mens tot vampier in werking. Diegene krijgt allemaal herinneringen van zijn, in dit geval haar mensenleven! Je ziet als het goed is de huid steeds bleker worden en er spelen allemaal gebeurtenissen in het lichaam zelf! ]

Ik keek nog een keer naar de vrouw. Wat zou ik graag haar hoofd eraf willen trekken... hoe ze naar Pascal keek. Ik werd er misselijk en jaloers van. ''Gracelyn...'' mompelde hij benauwd. Ze glimlachte. ''Aan je gezicht te zien herken je me.'' Ik wist nog steeds niet wie de vrouw was, maar als aanwijzing voor haar pakte ik zijn hand vast en boog mijn vingers tussen die van hem. De vrouw keek me geïrriteerd aan. ''Wie ben jij?'' vroeg ik bitter, terwijl ik met mijn arrogantste blik naar haar keek. ''Dat kan ik beter aan jouw vragen.'' Ze zette verwaand haar hand in haar zij, of verbeelde ik me dat? Eigenlijk stond ze zo in een modellen positie, ze was echt heel erg mooi... Urgh, ik maakte geen kans. ''Ehm, nou nee, want ik woon hier.'' Ik zette net als haar een hand in mijn zij, maar dat voelde vreemd dus ik liet hem maar weer zakken. Het zag er blijkbaar erg zielig uit want er kwam een bespottelijke lach uit haar mond.

''Goed, Pascelandro. Ga je mee?'' Ze stak haar hand naar hem uit. Was ze een rare ex-vriendin of zo? Gelukkig keek Pascal raar uit zijn ogen. ''Waarom zou ik opeens met je mee gaan? Ik ken je amper.'' Ze begon te zuchten. ''Omdat... je door mij zo bent zoals je nu bent.'' ''Dus?'' Ze begon weer te zuchten. ''Je was mijn enige geliefde, ik heb je eindelijk gevonden. Ik ben al meer dan honderdvijftig jaar aan het zoeken.'' In mensentaal zou het onwerkelijk klinken, maar deze vrouw sprak de waarheid. Het was degene die hem getransformeerd had, degene waardoor hij nu een vampier was. En zijn enige geliefde... de enige. Slijm vormde een prop in mijn keel en ik slikte hem in frustratie weg. 

''Dus nu je opeens tevoorschijn komt, moet ik met je mee gaan? Hoe heb je me niet kunnen vinden! Je had me tegen moeten houden toen ik een hele stad heb afgeslacht, het was een verschrikkelijke tijd...'' Hij schudde verdrietig met zijn hoofd. ''Ik dacht dat het nog even duurde voordat je wakker werd, maar toen ik terug kwam was je weg...'' Ze keek spijtig uit haar ogen. ''Ik had een brandende keel, wat moest ik dan doen?! Wachten tot iemand terug kwam? Ik wist überhaupt niet eens waar ik was of wie ik was en of er wel iemand in de buurt was.'' Zijn stem sloeg over, meestal gebeurde dat als hij zenuwachtig werd. ''Ik wilde bloed voor je halen, maar echt... geloof me, je was opeens weg.'' ''Maar, in de buurt van het huis heb ik een hele stad afgeslacht, hoe heb je het bloed niet geroken? Wilde je het niet ruiken?!'' ''Het is heel ingewikkeld ik... ik...'' Opeens gleed zijn hand uit de mijne en balde hij die hand tot een vuist. ''Nee, voor mij was het ingewikkeld niet voor jòùw.'' Zijn hand ging naar zijn - nu gestopte - hart en klopte daar op. ''Door jouw ben ik zo... ik was nog gezond, ik had nog een mens kunnen zijn.'' Ze schudde haar hoofd. ''Je begrijpt het niet... het is niet zo gegaan zoals je denkt.'' Pascal draaide zijn rug naar haar toe. ''Laat het haar uitleggen.'' zei Khellard. Voor het eerst wierp ik Khellard een boze blik toe. Ik wilde haar hier weg hebben en snel.

Khellard won, want ze zat bij ons op de bank. Mijn lievelingsbank, de bank waar ik bijna seks op had gehad met Pascal. MIJN bank. Ik gromde vanbinnen. Ze streelde met haar hand over haar blonde haar en duwde de verlaten pieken terug op de plekken waar ze hoorden. ''Ik heb je getransformeerd omdat ik verliefd op je was geworden, gelijk in één keer. En dat ben ik nog steeds.'' Ik begon per ongeluk te sissen. Pascal ging met zijn hand over mijn bovenbeen. ''Ik heb een vriendin.'' Ja, inderdaad, hij heeft een vriendin. Rot op kreng. ''Alles kan kapot.'' Zei ze met een grijns. Ik stond boos op. ''Ja dat klopt, als je nu niet weg gaat dan gaat jouw hoofd kapot!" Gromde ik. ''Rustig dames.'' zei Khellard. Volgens mij genoot hij hier gewoon van. Pascal greep weer naar mijn hand en trok me heel rustig naar beneden. ''Dus je hebt mijn leven ontnomen, alleen maar omdat je verliefd op me was. Heb je daarom mijn ziel uit mijn lichaam gesloopt, om jouw leven spannender te maken met een vampier maatje?'' Hij was echt goed boos en daar was ik blij om. ''Het was inderdaad egoïstisch van me. Maar zo te zien heb je een prettig leven...'' Ze keek naar mij, nu iets vriendelijker, maar ik mocht haar nog steeds niet.

''Ik heb een hekel aan je stem, het doet me denken aan die tijd waarin ik me klote voelde. De tijd dat ik aan het transformeren was...'' De vrouw keek spijtig uit haar ogen, alsof ze met een andere boodschap kwam. Wat had ze dan verwacht? Dat ze meteen een relatie met hem kreeg als hij haar zag? Hoe blij hij zou zijn dat hij eindelijk degene had gevonden die hem zo heeft gemaakt zoals hij nu is? Dat wijf spoorde echt niet. Het liefste wilde ik mijn gave op haar doen, maar Pascal zijn ogen hielden me tegen. Die lieve, betrouwbare ogen. 

''Wil je me echt geen kans geven?'' Ze stond op de veranda, voor het trappetje. ''Ik houd van je Pascelandro.'' Ze had een typisch brits accent. Een accent om te haten. ''Rot op.'' zei ik. Ik liep op haar af en smeet haar van de veranda af. Ze kwam met een harde klap neer. ''Inderdaad, rot op. Dat je, je hebt durven laten zien!'' Gromde Pascal. Ergens hoorde ik een twijfel in zijn stem, toen ik naar zijn gezicht keek zag ik alleen maar verraad. Hij is verraden door degene die hem heeft getransformeerd. Ergens zag ik ook wilskracht. De kracht om haar te vermoorden. Ik keek weer voor me uit, die kracht kreeg ik ook...