Brookelle Valesca Brown

Hoofdstuk 20

[ Felix staat op het plaatje dat er bij is gevoegd ]

Ik stond sinds lange tijd weer in mijn eigen Volturi kamer. Ik was er eigenlijk nog  maar twee keer geweest, dit was mijn derde keer. Ik kwam hier om rust te zoeken en vredigheid. Hier kon ik beter nadenken over wat ik allemaal al had gedaan. Alleen lang rust kreeg ik niet, ik draaide me in een mega snelheid om en Felix stond in de deuropening. ''Hee.'' zei hij en kwam binnenlopen en deed de deur dicht. ''Hee.'' zei ik en draaide me weer met mijn rug naar hem toe. ''Is er iets?'' vroeg hij en kwam nog dichter naar me toe. ''Nee, ik kwam hier even voor mijn rúst.'' zei ik, 'rust' net iets te overdreven zodat hij de hint begreep. ''Ach, toe nou. Ik ben goed gezelschap.'' en hij klonk smekend. Ik moest grinniken en draaide me om, niet te bedenken dat hij zó dicht bij me stond. Ik keek omhoog, want hij was bijna twee meter en ik was meer dan veertig centimeter kleiner dan hem.

Hij ging op de zwarte bank zitten die tegen de stenen muur aanstond, en voor de rest stond er niet veel in deze kamer. Er stond een boekenkast, waar ik nog niet in had gekeken en een sierplantje. Ach, dat moest ook wel hier want binnen drie dagen was hij verwelkt omdat hij geen zonlicht kreeg. Het was ook niet een al te grote kamer, ik kon vijf stappen doen in de lengte en zes stappen in de breedte. In het midden lag er nog een groot beige kleed wat fijn voelde onder blote voeten als je geen schoenen aan had. Felix stond op en nam mijn hand en ging toen weer op de bank zitten. Ik keek hem vragend aan. ''Ah, toe nou.'' hij keek me speels aan. ''Doe eens gezellig.'' en hij aaide over de muis van mijn hand. Ik trok mijn hand terug, maar nu pakte hij mijn andere hand. ''Plaag me nou niet zo.'' zei ik grinnikend en plotseling nam hij me in vampiersnelheid op zijn schoot. Zijn handen gingen naar mijn heupen en toen naar mijn rug. Deze intieme aanraking voelde fijn, omdat ik dit miste. Ik miste de intimiteiten die ik had met Lenn. Ik miste hèm. Hoe zou hij zich voelen nu Margrit èn ik er niet meer was? Ik had Margrit vermoord en Trice. Weer voelde ik die macht opborrelen en plotseling voelde ik Felix lippen tegen de mijne.

Onze lippen wreven met een genetische kracht over elkaar heen, alsof het zo hoorde hoe we het deden. Hij draaide me om en deed zijn mantel uit en begon mij weer te zoenen. Nu lag ik onderop en weer ging hij met zijn handen naar mijn rug nadat hij mijn mantel uitdeed. Plotseling kwam ik weer tot de werkelijkheid. Ik wilde dit niet met hem, ik miste Lenn. Alles wat ik met Daylen had gedaan en nu ook met Felix, was gewoon een reflex omdat ik Lenn wilde! In een flits stond ik aan de andere kant van de kamer en hij keek met zijn wenkbrauwen omhoog naar mij, hij was een beetje buiten adem. Ook ik was buiten adem en leunde tegen de kastmuur. Met mijn andere hand ging ik door mijn zachte bruine haar. ''Dit is verkeerd.'' zei ik en Felix keek weer met die verlangende blik naar mij. ''Bij mij voelde het anders heel goed hoor.'' Hij wiebelde zijn wenkbrauwen op en neer waardoor ik wéér moest lachen. ''Ik bedoel, dìt, wat wij doen is verkeerd.'' Ik schudde mijn hoofd en liep richting de bank en pakte mijn mantel op die ik weer aandeed. Ik zag nu aan hem dat hij heel gespierd was, al zijn spiermassa was verstopt onder zijn mantel en ook hij pakte zijn mantel op. ''En hoezo?'' Ik wilde vertellen over Lenn, maar dat was zwak. ìk was erg zwak geweest en een jaloers kreng omdat ik mijn beste vriendin had vermoord omdat ze met Lenn wat kreeg.

Toen ik dat besefte voelde ik me plotseling heel rot over wat ik had gedaan. Maar, ik kon het niet terug draaien wat ik had veroorzaakt dus ik liet het van mijn schouders af zakken. ''Felix, je hebt elk meisje in dit kasteel al verslonden. Ik ben niet echt reëel als ik me door jouw laat zoenen terwijl ik de gedachte heb dat jouw lippen iedereen al heeft gehad hier.'' Bij die gedachte voelde ik me vies, omdat hij me al had gezoend. ''Tja...'' hij krabde achter zijn hoofd. ''Maar, je bent zo...'' in een fractie van een seconde stond hij weer voor me en duwde me met zijn mankracht tegen de muur. ''...sexy.'' fluisterde hij in mijn oor. Ik voelde een tinteling door mijn buik, maar ik duwde hem achteruit. ''Felix, ga.'' Ik liep weg van hem en nam plaats op de zwarte bank. Hij keek me nog met één smeulende blik aan, maar liep daarna gehoorzaam weg.

Ik kon Felix nooit peilen, en volgens de geruchten had hij hier elke vrouw al verslonden. Zelfs Gianna had hij versierd! Ik voelde me opgelucht dat ik me niet door mijn verlangens had laten meeslepen, ook al verlangde ik wel naar zijn lippen... zijn lichaam tegen de mijne... zijn handen overal op mijn lichaam... Brookelle! Stop! Ik siste en balde mijn handen samen. Dit was verkeerd. Er klopte iemand op de deur. ''Ja?'' zei ik en Felix stond weer in de deuropening. ''Ik zei toch dat je weg moest gaan?'' zei ik wat bozig, maar het lukte me bijna niet. Hij glimlachte weer. ''Ja, klopt. Maar, ik moet je halen van Heer Aro. Hij wilt wat bespreken.'' Oh... dit was gênant. Ik stond op en nadat ik de deur uitliep voelde ik zijn hand op mijn onderrug, weer kwamen de kriebels naar boven.

Nadat we naar beneden waren gegaan, was iedereen al aanwezig in de zaal. Iedereen keek naar Felix en mij en er kwamen bespottelijke blikken op sommige gezichten. Ik liep naar Corin toe. ''Wat is er aan de hand?'' vroeg ik verbaasd. ''We hebben je gehoord, in je kamer. Dat je gezoend hebt met hem.'' zei Corin en ze moest grinniken. O ja... wat dom van me. We kunnen hier bijna alles van elkaar horen als we niet op de goede afstand van elkaar verwijderd zijn. ''Maar, ook dat je de eerste vrouw bent die hem heeft kunnen weerstaan.'' Ze gaf een kneepje in mijn zij en ik voelde me sterk, sterker dan ooit.