Brookelle Valesca Brown

Hoofdstuk 13

''Ho, Aro. Sinds wanneer neem jij zulke overhaastige beslissingen?'' zei de man met het blonde slakkerige haar. Hij keek sluw door zijn ogen naar zijn broer. Aro keek achterom. ''Dit meisje is wat we nodig hebben in onze Wacht, het is een extra toevoeging.'' De man bromde wat in het Italiaans en ik kon door de lessen van Jayley verstaan wat ze zeiden. ''Jij kan misschien wel kijken wat het meisje kan, maar ik wil het graag zien wat ze kan.'' Aro keek hem vragend aan. ''Vertrouw je me niet broer?'' hij fronste zijn wenkbrauwen. Toen gingen ze weer over in het Engels. ''Wie bied zich aan als vrijwilliger?'' Aro zijn kalkrode ogen vlogen door de zaal en zijn blik stopte bij Jayley. ''Jij, mijn schoonheid?'' hij glimlachte wat duivels, en dat beviel me wel. Maar, geen sprake van dat ik Jayley pijn wilde doen. Jayley schudde angstig en wild haar hoofd. En Aro draaide zijn hoofd weer om naar zijn broer. ''Lokt deze reactie niet genoeg uit?'' vroeg hij uitdagend. ''Hmm... alsnog wil ik het zien met mijn eigen ogen.'' bromde hij weer en vouwde zijn handen samen. ''Luister, Brookelle. Als jij jouw gave op Jayley doet, dan is dat het teken dat je, je bij ons wilt voegen. Goed?'' en hij glimlachte liefdevol naar mij. Lang hoefde ik niet na te denken. pijn, geef haar overal pijn waar ze pijn kan krijgen. Jayley viel gillend op de grond en Daylen keek mij met grote ogen aan. ''DOE HET NIET BROOKELLE!'' schreeuwde hij en ging op zijn knieën bij zijn zus zitten. maak de pijn feller zei de stem, en ze begon nog harder te schreeuwen. ''Genoeg.'' zei Aro rustig en ik stopte direct. De broer van Aro glimlachte sluw door één mondhoek op te trekken als bevestiging.  ''Is dit je dank, dat we je hebben gered Brookelle?'' gromde Jayley. Ik had geen spijt van wat ik had gedaan.

''Ze gaan je banden met de Volturi extra versterken, je moet dan loyaal aan ze blijven! Hoor je wat ik zeg?!'' riep Daylen. ''En die Eleazar dan, die kon ook weg wanneer die dat wilde, dus laat mij doen wat ik wil.'' siste ik. Daylen schudde zijn hoofd. ''Dit is je domste beslissing die je, je hele leven ooit gaat maken.'' geef hem pijn in zijn hart zei de stem, terwijl ik naar Daylen keek. Jayley was nog aan het hijgen terwijl zij smekend naar mij keek. ''Alsjeblieft, Brookelle, stop het!'' als ze kon huilen, was haar hele gezicht nat geweest. Ik glimlachte, om mijn macht die ik had. ''Genoeg.'' zei Aro weer en ik gehoorzaamde hem. ''Chelsea?'' zei Aro en het meisje liep naar beneden, ze had donker haar en het krulde een beetje tot iets over haar schouders, ze droeg een zwarte mantel. ''Heer Aro?'' vroeg ze beleefd. ''Ga je gang.'' zei hij terwijl hij naar Daylen en Jayley keek. Het meisje, genaamd Chelsea draaide zich naar mij toe en keek me doordringend aan en bewoog met haar handen. Ik voelde me raar vanbinnen, alsof ik ergens naar toe werd getrokken. Ik voelde me opeens heel veilig aan de kant van de Volturi. Had Daylen gelijk? Hadden ze mij extra loyaal gemaakt? ''Het is gedaan Heer.'' zei Chelsea en knikte en liep met sierlijke stappen terug naar waar ze stond. Ik keek verward naar Aro. ''Welkom, welkom bij de Volturi.'' glimlachte hij. Daylen keek verraden en hij siste. ''Houd je gedeisd, jongeman. Brookelle is nu één van ons. Doe je onbeleefd tegen haar? Dan..." hij stopte even. "Jane?'' Hij keek naar het blonde meisje, die nog steeds haar jaloerse blik niet van mij af kon houden. ''Oh nee..'' zei Daylen. ''Pijn.'' zei het meisje en Daylen dook in één. Hij maakte een kreunend geluid, maar niet zoveel als ik hem aandeed. Aro deed zijn hand omhoog en toen stopte Daylen met kronkelen over de vloer. ''Je weet de consequenties nu wel weer geloof ik.'' Het beviel me wel hoe gemeen ze konden zijn. Het deed me eigenlijk vrij weinig dat ik nu niet meer bij Daylen en Jayley was. Ik miste dat ene wat ik hier nu wel had. Een Familie, ja ik had weer een familie.

''Santiago, kan jij een donker grijze mantel halen?'' zei Aro in het Italiaans. Daylen keek Jayley vragend aan. ''Ze krijgt de donker grijze mantel.'' vertaalde Jayley, Daylen was niet zo goed in Italiaans. ''Maar dat is al bijna de hoogste.'' zei Daylen met open mond. Vragend keek ik naar Aro. ''Je hebt lichtgrijs, donkergrijs en zwart. Zwart zijn de hoogste, waar we extra trots op zijn en zo loopt het trappetje af. Omdat je nieuw bent, maar wel een belangrijke aanwinst voor de wacht krijg je donkergrijs.'' vertelde Aro. Terwijl Aro het verhaal aan het vertellen was kwam de jongen, Santiago, achter me staan en ik deed mijn armen naar achter. ''Verdwijn, en ik hoop jullie nooit meer te zien.'' zei Aro. Jayley en Daylen keken nog altijd verraden en terwijl ze de deur uitliepen viel de donkergrijze mantel over mijn schouders.

Daylen en Jayley zag ik nooit meer terug, ik was nu één van de Volturi.