Beware Of The Brothers [Novel Çeviri]

Kocamın Küçük Bir Figürü

"Benim adım Johannes Bastier. Sizinle tanışmak büyük bir onur, Bayan Hari Ernst. "

Onunla ilk tanışmam, evliliğime  karar verdikten hemen sonraydı.

Neden yarısında karar verildi?

Çünkü şaşırtıcı bir şekilde Eugene bu evlilikle ilgili son kararı vermeme izin verdi.

Belirlenen zamanda tanıştığım Johannes Bastier, koyu mavi gözlü, zarif görünümlü bir adamdı.

"İlk defa yüz yüze merhaba dedim."

"Daha önce bir yerde tanışmış mıydık?"

"Seni daha önce yalnızca uzaktan görmüştüm, bu yüzden Bayan Ernst muhtemelen beni tanımıyor."

Onunla geçirdiğim zaman rahattı.

Tüm konuştuğumuz süre boyunca, Johannes Bastier pek de gülünç değildi. Yine de insanlara her zaman saygılı davranan düşünceli bir adamdı.

Onunla iki kez tanıştım ve bu evliliğe devam etmeye karar verdim.

Doğrusu benim bir sevgilim yoktu ve evlilikten de memnun değildim. Bu yüzden iyi bir adamla evlenip Ernst'ten ayrılmanın sorun olmadığını düşündüm.

Doğrusu, o mükemmel bir damattı ve onunla evlendiğim için çok şanslıydım. Bu yüzden hep sorardım, "Neden onun gibi harika bir adam hala evlenmemiş?" ve "Eugene'in sorunu ne?"

Ben 20 yıl bu evde kaldıktan ve yaşlı bir bakire olduktan sonra Eugene neden benim için bu kadar mükemmel bir evlilik adayı seçti?

Bütün gece bunu düşünmek zorunda kaldım. Gelecekteki kocam mükemmeldi.

Gelinliğime her gün gülümsediğim noktaya!

Ama şimdi 7 yaşındaydım, 27 değil.

Bu nasıl olabilir!

"Bay uşak!"

Duvara tutunup ağıt yakarken, Butler Hubert'i gözlerimin önünde gördüm ve ona koştum.

"Bugün salatalık yedim! Ve iki tatsız brokoli yedim!"

Ben de öyle dedim ve başımı ona çevirdim.

"Aferin!"

"Hehe ..."

Kafama dokunduğunu hissettiğimde güldüm.

Dürüst olmak gerekirse, bu yaşta bunu yapmaktan utandım.

Ama umursamadım! Şimdi 7 yaşındaydım!

Uşak ve Düşes Ernst başımı okşadığında, birinden bu tür iltifatlar aldığımda kendimi düşündüğümden daha iyi hissettim.

Ancak, uşak Hubert'in aksine, bunu birçok nedenden ötürü Ernst çiftine yapmakta biraz tereddüt ettim.

Bana karşı hâlâ iyilerdi ama içeride 7 yaşında bir çocuk değildim, bu yüzden hiçbir şey bilmeyen bir çocuk gibi davranmak benim için zordu.

Geçen gün hissettiğim uyumsuzluk duygusuyla hiçbir ilgisi yoktu.

Yine de, bu eve geldiğimden ve aşklarını elimden aldığımdan beri, her zaman üç erkek kardeş için geri dönüşü olmayan bir çocukluk yarası açtığımı hissettim.

O zamanlar genç olduğum için fark etmemiştim ama şimdi onları 27 yaşında gözlerle gördüm.

Görüldüğü gibi, ebeveynlerinin sevgisine ve ilgisine ihtiyaç duyan genç yaştaydılar. Düşündükten hemen sonra garip hissettim. Bana ezici varlıklarını gösterenler hep üç kardeş olmuştu...