The famous family Horan [Finished]

51.

Nina POV
Het is nu enkele dagen geleden sinds ik wakker werd, Ty is me nog even komen bezoeken toen er niemand meer was maar heb ik verder niet meer gehoord. Wat een drama maakte hij ook die dag? Ik zucht zacht en zet me rechter in bed waardoor Harry's krullen meteen omhoog schieten en zijn hand naar mijn arm grijpt om me te helpen. "Gaat het? Heb je pijn?" Ik kijk hem glimlachend aan en schud mijn hoofd. "Het gaat Hazz, je hoeft echt niet zo overbezorgd te zijn. Het gaat goed met me, naargelang de omstandigheden toch. Bedankt." Hij glimlacht kleintjes en krijgt een rozere kleur op zijn wangen. Hij is de laatste tijd zo veel meer met me bezig, wil me altijd helpen, wil me nooit alleen laten, hij is zo overbezorgd. Soms denk ik dat hij dit nog erger vindt dan Niall, maar dan lach ik zacht want hoe zou dat nu kunnen? Niall heeft nog geen seconde gespendeerd aan iets dat ook maar een klein deel, met iets anders dan mij te maken had. De band ligt even stil maar ze moeten wel bijna weer vertrekken. Ik mag vandaag het ziekenhuis uit dus dat wil zeggen dat ze overmorgen al weggaan. "Sorry." zegt hij zacht, waardoor ik stil lach. "Heb je goed geslapen?" Hij knikt met een prachtige glimlach, terwijl zijn kuiltjes tevoorschijn komen en wrijft wat in zijn nek. "Buiten wat last van mijn nek, sliep ik als een roosje." Ik knik goedkeurend en ga met mijn hand door mijn haar om het wat in model te brengen. "Kom hier, dan geef ik je een massage." Hij zet zich dichter tegen het bed aan en zet zich met zijn rug naar mij, en zijn gezicht naar de grijs-blauwe deur. "Heb je al tijd gehad om, oh ja..." Ik grinnik terwijl ik zijn nek masseer en kijk naar zijn bruine krullen. "Tijd gehad waarvoor?" "Voor het lezen van alle fanmail." Ik schud mijn hoofd, niet dat hij dat ziet natuurlijk en kijk dan naar alle bloemen en kleine cadeautjes die op de tafels liggen. Ze hebben er zelfs tafels bij gezet omdat er geen plaats meer was. Blijkbaar komt het allemaal van fans, ik vind het echt heel lief. "Nee, nog niet. Ik dacht er thuis aan te beginnen." Hij knikt en humt terwijl ik cirkelvormige bewegingen maak op een spier in zijn nek die iets dikker aanvoelt. "Je hebt je spieren goed laten afzien Hazza, ik voel dat deze gezwollen is. Doet het pijn as ik erop masseer?" Zijn schouders gaan omhoog en hij grijpt de stoelleuning vast, waaruit ik opmaak dat het een 'ja, het doet pijn' is als antwoord. "Een beetje." Ik beweeg mijn duim zachter en voel hem relaxen onder mijn aanrakingen. Hij is toch zo schattig.

De hele tijd dat ik in coma lag lijkt het alsof ik droomde. Ik hoorde stemmen en zag mensen in mijn verbeelding. Er kwamen sommige verontrustende fragmenten in voor... die ik tot nu nog steeds in vraag stel. Ik weet dat dromen niets betekenen maar wat als sommige toch iets willen duidelijk maken? Ik droomde over Jamie, hij heeft me gered, dat waren waarschijnlijk flashbacks van de vlucht, de man voor me werd doorboord met een paal, Kevin botste tegen de stoel voor zich met zijn hoofd, Jamie hield me, zo stevig als hij kon, vast en er vlogen bloed spetters op het raam naast hem.
Ik droomde over Harry, hij sprak tegen me en vertelde me dat hij me mist en wil dat ik beter word. Niall was er ook, hij knuffelde me en zei me dat ik moest vechten zo hard ik kon. Mijn laatste droom, behalve de ruzie van Logan en Tyler... is een droom over Harry. Alweer. Hij kuste me, we kusten elkaar, lang, liefdevol, passievol... verliefd. Ik dacht een tijdje dat ze echt gebeurd waren en dat het de manier was van mijn brein om me dat duidelijk te maken, om me te betrekken in de realiteit. Hoe kan ik anders dromen over Logan en Tyler hun ruzie, maar dit wil ook zeggen... dat Harry me echt gekust heeft en juist dat lijkt me sterk. "Gaat het alweer?" Hij knikt en draait wat met zijn hoofd. "Ja, bedankt... het voelt echt goed." Ik knik glimlachend en leun weer wat naar achter. "Was het te vermoeiend? Sorry je had het moeten zeggen-." Ik grinnik. "Harreeeeeh, het gaat." Hij kijkt blozend naar beneden en knikt. "Goed." Ik glimlach en drink wat water. God hij is schattig. "Hey Nientje!" Ik kijk verbaasd op bij Niall die binnenstormt en op de stoel naast me komt zitten, tegenover Harry. "Ja?" Zijn ogen stralen en de grootste glimlach ooit zit op zijn lippen geplakt. Ik frons als hij zijn gitaar op zijn schoot zet en er wat op begint te tokkelen. "Ik heb een lied geschreven voor je, het heeft echt lang geduurd voor ik het af had maar nu is het echt perfect. Mag ik het laten horen?" Ik knik enthousiast en leg me comfortabeler zodat ik hem beter kan aankijken. Ik heb hem al zo lang niet meer horen zingen, ik mis het echt. "Het heet paper houses, en wel ja, je hoort het wel. Wees alsjeblieft eerlijk over wat je ervan vindt?" Ik knik met een glimlach en wacht ongeduldig tot hij begint.
Een zachte melodie weerklinkt uit zijn lichtbruine gitaar terwijl hij op rustige toon zingt.
"In this house of broken hearts
We made our love out of stacks of cards
And yes, we tried to hold on tight
'Cause we knew our love was hard to find
And our paper houses reach the stars
'Til we break and scatter worlds apart
Yeah, I paid the price and own the scars
Why do we climb and fall so far?
We held our cards, built them high
Yet way too close to the light
But, don't turn your head and let us go
I don't want to breathe on my own
And our paper houses reach the stars
'Til we break and scatter worlds apart
Yeah, I paid the price and own the scars
Why do we climb and fall so far?
Yeah, our paper houses reach the stars
'Til we break and scatter worlds apart
I don't wanna lose your touch
I don't wanna hurt this much
I can feel you slipping away
Yeah, I paid the price and own the scars
Why do we climb and fall so far?
Why do we climb to fall so far?"
Ik veeg een traan van mijn wang en adem trillerig in. "Oh sorry-." Ik schud mijn hoofd en trek hem dichter naar me toe aan zijn hand, voordat ik hem in een knuffel trek. Hij komt naast me op bed liggen en streelt rustgevend door mijn haar terwijl ik probeer niet te huilen. Ik heb hem zo veel stress bezorgd... hij zag me verzwakken... Ik mag r niet aan denken als ik hem zo zou moeten zien aftakelen! "Het spijt me zo." Hij schud zijn hoofd en kust het mijne. "Nee, dit is helemaal niet jouw schuld Nientje, echt niet. Ik wou je niet triest maken het spijt me." Ik schud mijn hoofd en veeg mijn wangen droog. "Je hebt het zo mooi verwoord Nialler, ik hou ervan, alsjeblieft neem het op zodat ik er altijd naar kan luisteren." Hij knikt en speelt met mijn haar terwijl Harry over mijn arm streelt om me te kalmeren. "Beloofd." Ik glimlach dankbaar en lach zacht. "Dit werd snel, heel emotioneel." Harry en Niall barsten in lachen uit waardoor ook ik weer giechel. De deur gaat open en meteen kijken we alle drie op naar de verpleegster die binnen komt. "Nina, je mag vertrekken. De tests die de dokter daarnet deed zijn allemaal goed dus we hebben geen rede meer om je hier te houden. Wel raad ik je aan nog veel water te drinken tegen de hoofdpijn die je voelt. Dat komt gewoon omdat je zo lang niet hebt kunnen drinken en vocht binnen kreeg via een sonde. Kan je dit even ondertekenen alsjeblieft?" Ik knik en teken het ontslag formulier waarna ik rechtsta en mijn koffer pak. "Heb je veel last van die hoofdpijn?" vraagt Harry bezorgd. Ik schud mijn hoofd en knuffel hem. "Nee, heel soms de laatste dagen was het zelf niet meer dagelijks." Hij knikt goedkeurend en ook Niall volgt dat voorbeeld waardoor ik grinnik. "Hoe gaan we in vredesnaam al deze cadeautjes mee krijgen?" Ik kijk rond in de kamer, die letterlijk vol staat en bijt op mijn lip. "Goede vraag..."