The Harry Diaries

Een goed gesprek is altijd fijn.

*Een paar dagen later*

'Harry je zult nu toch echt wel naar huis moeten. Je moeder is vast super ongerust!' zegt Jessie maar ik laat de woorden mijn ene oor in gaan en de andere weer uit.

'Ze vindt het volgensmij alleen maar fijn dat ik weg ben. Kan ze lekker met Marc zijn zonder dat ik er ben.'

'Ik weet 100 procent zeker dat ze je mist. Nou pak je spullen en laten we gaan.'

'Maar ik wil niet.'

'Harry gedraag je nou niet als een kleuter. Je gaat me of je dat nou wilt of niet!'

Ik kan aan haar stem horen dat ze me een beetje irritant begint te vinden. Eigenlijk moet ik me er ook wel overheen zetten maar ik wil dat gewoon niet. Ik heb geen zin in al die shit met mama en zo. Ik wil gewoon dat alles normaal is.

'Kom ik ga mee en dan zal ik wel mee praten, is dat goed?' vraagt ze.

'Oke dan.'

Met tegenzin pak ik mijn spullen en loop ik naar buiten. Jessie volgt me en loopt naar de schuur om haar fiets te pakken. Ik ben met de motor dus ik zal iets eerder bij mijn huis zijn dan Jessie maar dat is niet erg, want dan ik mijn spullen alvast wegleggen.

*

*

*

'Mam?' roep ik door het huis. Ik krijg geen antwoord.

'Mam, ben je thuis?' roep ik nog een keer.

'Harry? Ben jij dat?' hoor ik haar terug roepen.

'Ja wie anders?'

Ik hoor meteen voetstappen naar beneden komen.

'Ow Harry lieverd, ik heb je zo erg gemist!' Ik hoor aan haar stem dat ze bijna moet huilen. Ik wil niet dat ze huilt.

'Ja oke, maar ik moet met je praten.'

'Wat is er gebeurt Harry?'

'Ehm ik wil eigenlijk even wachten op Jessie want die komt er zo aan.'

'Ow dat is prima.'

Net op dat moment hoor ik de bel gaan en loop ik meteen naar de voordeur. Als ik open doe zie ik Jessie staan.

'Hey Harry.'

'Hey Jess, kom binnen,' zeg ik en ik geef haar een knuffel.

We lopen naar binnen en gaan naar de keuken waar mijn moeder aan de tafel zit.

'Hey Jessie, jou heb ik lang niet gezien!,' zegt Anna en ze geeft Jessie een knuffel.

'Inderdaad!,' zegt ze en als ze zijn uit geknuffeld gaan ze aan de keukentafel zitten.

'Nou Harry, waar wilde je het over hebben?'

Nou hier komt het hoor. Nu moet ik het wel vertellen anders doe ik het nooit. Ik bedenk me nu ook dat ik het met haar over Marc wil hebben maar dat is nu even niet zo belangrijk.

'Ehm dit is heel moeilijk voor mij.' Ik voel Jessie hand over mijn rug wrijven. Ik kijk haar aan en ze kijkt me aan met een medelevende blik.

'Je kunt het Harry,' fluisterd ze me toe.

'Harry wat is er nou? Is er iets ergs?' vraagt Anna.

'Nee mam, het is niet erg maar ik vind het gewoon moeilijk.'

'Neem de tijd Harry, ik wacht wel,' glimlacht Anna                   

Ik tel even tot tien en haal dan even diep adem.

'Ik val op jongens,' flap ik eruit.

Anna's ogen worden groter en ze klapt dicht. Er komt geen enkel woord uit haar mond. Ik wist dat dit ging gebeuren. Waarom moet het altijd zo moeilijk gaan? Waarom kan niemand gewoon reageren met 'Echt ow dat wist ik niet maar ik ben er oke mee, fijn dat je het verteld' maar nee niemand doet dat!

~ ~ ~

HEYYY guuyysss!!

Weer een nieuw hoofdstuk!!:):) Ik hoop dat jullie het leuk vonden!! I know het is heel kort maar ik heb een paar korte fillers nodig voordat het spannende gaat gebeuren *grijns* hihihi

please vote, comment and maybe follow?:)

xxxxxx Renske