{02}

599 71 43
                                    

Ας μη γυρίζει ο λογισμός στα χρόνια εκείνα πίσω,
Κάλλιο μια τέτοια θύμηση για πάντα να χαθεί,
Ποιος ξέρει, τώρα θάτανε γραφτό να σ' αγαπήσω,
Και τόσο που καμιά ποτέ δεν έχει αγαπηθεί.

Κι αν έφυγεν η νιότη σου, που θλίβεσαι για δαύτη,
Ως για πουλί που πέταξε μ' άλλα μαζί πουλιά,
Περισσότερο από μια άνοιξη του έρωτά μου ανάφτει
Του χινοπώρου τ' άγγιγμα στα ωραία σου τα μαλλιά.

Κι ακόμα φτάνω ν' αγαπώ σ' εσέ μιαν άλλη εικόνα,
Τ' ορκίζομαι στα μάτια σου που τόσο λαχταρώ,
Τον ήμερο και ανέφελο και το γλυκό χειμώνα,
Που στο χλωμό σου πρόσωπο μια μέρα θα θωρώ.

Και μάθε το, τις μελιχρές λαμπράδες του Δεκέμβρη,
Και τις φεγγαροσκέπαστες του Γεναριού ομορφίες,
Μήτε στις τρελές τ' Απριλίου κανένας θα τις εύρη,
Μήτε και στις μονότονες του Μάη καλοκαιριές...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μπαίνοντας στην τάξη, η κοκκινομάλλα κάθισε στο τελευταίο θρανίο. Δίπλα της καθόταν η Έλενα και μπροστά τους ο Μάριος με τον Ζήνων.

Οι υπόλοιποι ήταν σε άλλα τμήματα, πράγμα που τους εκνεύριζε.

Η Σελήνη ξάπλωσε στο θρανίο και έκλεισε τα μάτια της. Το ξενύχτι με τους φίλους της το προηγούμενο βράδυ, την έκανε να χασμουριέται όλη μέρα.

Ο ήχος της πόρτας που άνοιγε ακούστηκε, αλλά η κοπέλα δεν έκανε τον κόπο να σηκώσει το κεφάλι της από το θρανίο. 

Λίγο αργότερα άκουσε μια αντρική φωνή.

"Καλημέρα παιδιά. Με τους περισσότερους γνωριστήκαμε χτες. Η μόνη που δε γνώρισα είναι η δεσποινίς Σελήνη Μάρκου" τον άκουσε να λέει η κοπέλα και σήκωσε το κεφάλι της βαριεστημένα.

Ο άντρας που είδε μπροστά της όμως, την έκανε να γουρλώσει τα μάτια της και να νευριάσει.

"ΕΣΥ;" φώναξε θυμωμένα και ο άντρας απέναντί της έσμιξε τα φρύδια του

"Ώστε εσύ είσαι η Σελήνη" είπε και κάθισε στην έδρα

"Και εσύ είσαι;" ρώτησε με φανερό θράσος η κοπέλα

"Δεσποινίς Μάρκου θα ήταν προτιμότερο να μου μιλάτε στον πληθυντικό. Και θα ήθελα να κάνουμε μια νέα αρχή. Χτες η γνωριμία μας δεν ήταν η ιδανική." είπε και η κοκκινομάλλα που στεκόταν έξαλλη απέναντί του ρόλαρε τα μάτια της

ΣελήνηDonde viven las historias. Descúbrelo ahora