Veil of Love (Military Series #3)

Chapter 19 : RENEW

Hindi ako kinausap ni Dove matapos niyang umiyak nang umiyak.

Ang hirap ng sitwasyon niya at alam ko ‘yon. Para bang kailangan niyang ulitin ang lahat ng bagay na nangyari sa nakaraan. Kailangan niyang maranasan ulit ang lahat ng sakit na pinagdaanan niya noon.

Hearing that her father’s dead may have been too much for her. It caused her too much pain that it dozed her off to sleep.

Kinabukasan ay naghanda ako ng almusal para sa kaniya.

The first thing that she does by the time she wakes up are her treatments and therapies.

Sabi ng doctor, pagkatapos ni Dove sa mga therapy niya rito ay pwede na raw kaming umuwi sa Pilipinas.

Ang mga kasamahan ko rito sa ospital ay naka-uwi na. Na-iwan kami ni Dove dahil sa si injury na sinapit niya.

Hindi ko nakakalimutan na humingi ng tulong sa Kaniya. Pagkagising, bago matulog, o kahit minsan, sa kahit anong oras o sitwasyon ay kinakausap ko Siya. Hinihiling na sana ay bumalik na ang alaala ng asawa ko.

Hindi madali sa akin ang nangyari sa amin ni Dove. Dahil noong unang pagkikita namin noon, nasasakyan niya pa ang mga trip ko. Pero ngayon... ang sungit na niya sa akin. Mas naging bato siya ngayon.

Ipinakita ko sa kaniya ang lahat ng pruweba na mag-asawa kami. Wedding pictures, wedding videos, our rings, at lahat ng dala ko na pwedeng pruweba na mag-asawa nga kami.

She's asking for our marriage certificate but I didn’t have it with me. Nagduda siya lalo dahil doon pero  ipinangako ko sa kaniya na ipapakita ko sa kaniya ‘yon pagbalik namin sa Laguna. Hindi ko naman kasi dala ang marriage certificate naming dalawa sa trabaho. Aanuhin ko naman kasi ‘yon sa gitna ng giyera?

I prepared fresh fruits, fresh orange juice, and toasted bread for her breakfast. Tapos na akong mag-almusal, dahil kanin ang inalmusal ko kanina. Sa canteen ng hospital ako kumain noong natutulog pa si Dove.

Ngayon, hinihintay ko na lang siya na matapos ang therapy niya. Kahit sinusungitan niya ako ay talagang pinagsisikapan kong intindihin ang kalagayan niya.

Wala namang may gusto sa nangyari. Pareho kaming nahihirapan na dalawa.

Nafufrustrate siya dahil wala siyang maaalala at ganoon din ako. Nafufrustrate ako dahil wala siyang maalala.

Hindi niya ako maalala bilang asawa niya.

For me, she is my whole world. While to her, I’m just a complete stranger.

“Eat your breakfast, baby.”

Agad na lumukot ang mukha ni Dove nang salubungin ko siya. Kagagaling niya lang sa therapy session niya. Nakahain na ang kaniyang breakfast.

“Can you just...” aniya at pumikit nang mariin. Tila ba hirap na hirap sa kaniyang sasabihin. “call me by my real name? I’m not used to getting called by endearments if it’s not from my parents.”

Tangina.

Okay, Den-Den. Just call her by her name. This is not a big deal. She can’t remember anything. You should understand.

“Alright... Dove.” I tried to smile to hide my pain.

“Thank you.”

Now, she’s thanking me for doing what’s hurtful to me.

It’s such a pain in the ass and a death to my heart experience.

Ang hirap pakisamahan ni Dove pero dahil mahal ko siya, tinitiis ko ang lahat. Kahit pa sobrang nadudurog na ako dahil sa lamig ng trato niya sa akin.

When the doctor gave us a go signal that we can go home, we immediately flew back to Laguna.

“Welcome home,” I said as I opened our main door.

Manang Olga and Ate Ina was waiting for us in the living room. Nang matanaw kami ay agad silang lumapit sa amin.

“Den-Den! Dove! Dios Mio, mabuti at maayos na ang lagay niyo. Kanina pa ako nagaalala.” Si Manang Olga na agad na niyakap ako at si Dove.

I glanced at Dove and she looked uncomfortable.

It must be hard for her to come home to a place that she doesn’t know. It must be hard to go home to a place you’re unfamiliar with. She couldn’t find comfort in our house.

Ayan na naman. Nasasaktan na naman ako.

“Manang, akyat ko na po muna si Dove. Pagod po siya sa biyahe.”

“Siya, sige. Magpahinga na kayo. Magluluto na ako ng hapunan natin.”

I held Dove’s arm. Inalalayan ko siyang maka-akyat sa hagdanan.

“Kaya ko na.” Iritable niyang sinabi at hinawi ang kamay kong nakahawak sa kaniya.

“O-kay.” I suppressed a genuine smile even though I’m dying inside.

Take it all in, Dylan. Take all the pain. This will all be worth it in the end.

Because she’s worth it.