Zorbalarımdan kaçmaya çalışıyor adeta onlarla köşe kapmaca oynuyordum. Ara sıra etrafı kolaçan ederek tavşanların yanına gidiyor onlara yaprak yedirerek mutlu oluyordum. Zaten tek dostlarım da tavşanlardı. Bahçeye indiğimde sık sık zorbalarımla karşılaşıp sorun yaşamaya başladım.
Sonra çok kötü bir şey oldu. Öfkelendim. Öfke beni ele geçirdi ve zorba olan olmayan herkesi dövmeye başladım. O zamanlar pişman olmuyordum pek ama tabi ki sonrasında özür diliyordum.
Ama büyüdükçe pişmanlığım arttı. Hatta şu anlarda bile masumlara vurduğum zamanlar aklıma geldikçe pişmanlık duyuyorum.
Öfkenin etkisi altına girdiğimde benden korkup benden kaçanlar ve benimle savaşa başlayanlar oldu.
Bu bölümü biraz kısa keseceğim. Çünkü bu bölümü anlattıkça içime bir pişmanlık kuşu konuyor ve uçmuyor. Konduğu anda kanadı kırılıyor ve bir daha uçup gidemiyor. Size tavsiyem masumlara vurmayın.
YOU ARE READING
Tombul Kız ( Tamamlandı )
Non-FictionİLK KİTABIM OLDUĞU İÇİN YAZIM HATALARI OLABİLİR, LÜTFEN BUNU GÖZ ÖNÜNDE BULUNDURARAK OKUYUN Daha bitmemiş olan okul hayatımda şu ana dek her zaman mutlu olduğu, dersleri sevdiği ve hiç dışlanmadığı sanılan; önde oturan o şişko kızdım. Gerçi hâlâ da...
