Her gün aynı saatte öğlen yemeğine çıkardık. Ben herkesten çabuk ayrılmak ve o zamanlar babam her öğle tenefüsünde beni görmeye geldiği için babamın yanına daha çabuk gitmek için hızlı yerdim. Hem de hıp hızlı. Bu sebeple hızlı yemek benim bir alışkanlığım hâline geldi. Yemeğim bitince hatta bazen bitmeden önce babamı gördüysem bitmeden kalkar yanına giderdim.
Benle birlikte zorbalarım da gelirdi.
Neden mi? Çünkü o okulun kantini çok pahalıydı ve babamda da para vardı. Babam onlara da birşeyler alsın diye babamın yanında melek oluverirlerdi. Ama yalancı melek. Çünkü her zaman babam gittiğinde her şey değişirdi. Hatta sırf bu yüzden babamın gitmesini istemediğim oldu. Babama onların aslında melek değil zorba olduğunu anlatmayı çok istedim. Ama gitmiyorlardı yanımızdan bizi baş başa çok az bırakıyorlardı.
Bir gün yine babamlayken kantinde babamın yanına gelirken zorbalarım bana bir şeyler yaptılar ve yere düştüm. Düştüğüm yerde oturup ağlamaya başladım. Babam hemen yanıma geldi. Bana "Kızım iyi misin?" diye sordu. Ben ne cevap verdim hatırlamıyorum. Ne olduğunu sormamıştı çünkü ben düşerken beni görmüştü. Ne kadar istemiştim babamın o zorbalara bir güzel kızmasını. Ama babam çocuk oldukları için onlara doğrudan kızmıyordu haklı olarak.
Kızmamasının ikinci bir sebebi ise onlara kızabilecek bir sebebi olduğunu bilmemesiydi. Bilseydi belki her şey daha farklı olabilirdi. Şimdi düşünüyorum da belki bilseydi yani ona söyleyebilseydim belki onlara kızabilecekti. Her şey daha farklı olabilecekti. Ben söyleyemedim ama siz söyleyin. Çünkü söylerseniz elinizi tutan bir el daha olur ve bu sizin için iyi olur.
YOU ARE READING
Tombul Kız ( Tamamlandı )
Non-FictionİLK KİTABIM OLDUĞU İÇİN YAZIM HATALARI OLABİLİR, LÜTFEN BUNU GÖZ ÖNÜNDE BULUNDURARAK OKUYUN Daha bitmemiş olan okul hayatımda şu ana dek her zaman mutlu olduğu, dersleri sevdiği ve hiç dışlanmadığı sanılan; önde oturan o şişko kızdım. Gerçi hâlâ da...
