Kim Taehyung elleri kelepçeliyken ve geveze bir polis memurunun çenesine yenik düşmek üzereyken hayatının artık daha fazla boka batamayacağını düşünse de işler umduğundan çok daha karmaşık bir hal almaya başlar.
'276 numaralı sokağın Seul çıkışının...
Hoba,diğerlerine nazaran daha erken bir bölümle geldim! Yazarken beni baya zorladı ve bazı yerlerde duyguları geçirmek için çok uğraştım. Belki bu nedenle benim içime o kadar sinmemiş olsa da umarım siz hikayeyle bir bütün hissedersiniz♡
Yazım yanlışlarım varsa özür diliyorum,dönüp dönüp kontrol ettim ama bazen yine de gözümden kaçırabiliyorum.
Heh,söylememe de gerek yoktur ama bol bol yorum;) Normalde yapmasam da eski oylara falan bakarak nasıl bir düşüş yaşadığımızı da fark ettim o yüzden sınır koyacağım;(
140 oy ve alabildiğine yorum,orasını size bırakıyorum ve kocaman öperek iyi okumalar diliyorum!♡
----------- "Siktir edelim gitsin o zaman." dediği gibi yanaklarımı kavrayan avuçları beni kendine çekti ve artık can çekişen dudaklarımız tüm olanlara inat sertçe birleşti.
Dengemizi birbirimizde sağladık, gözyaşlarımız birbirine karıştı, titreyen vücutlarımız birbirinde duruldu. Ama neticede bir olduk.
Ölüm bizi sararken ve son veda şarkısını fısıldarken kulağımıza, bu şarkıyı birbirimizde paylaşmak gibisi yoktu. ~~~~~
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
~~~~~
Dudaklarım en çok ihtiyacı olanı sonunda tatmanın, sahip olmanın da getirdiği arzuyla hareket ederken saniyeler içerisinde olabilecek her şeyi unutmamı sağlıyordu.
Ölecektim,evet. Ama gözlerimin gördüğü son şey o olacaktı. Ölecektim,evet ama dudaklarıma en son değen onun dudaklarıydı.
Ölecektim, evet ama onunla ölecektim.
Nefesini nefesimde karıştıran, dudaklarını güvenli alanıymışım gibi bende dinlendiren, elleri şimdiye kadar hissedemediğim sıcaklığı bana en uçlarda yaşatan adamla ölecektim.
Ancak tüm bunlar daha az acı çekeceğim anlamına da gelmiyordu işte.
Berbat bir gidişti bu. Daha kötüsünü düşünemezdim. Canlıyken derimden parça parça kopacaktım, daha feci olanıysa bunu iliklerime kadar hissedecek ve şahit olacaktım.
Ben iğneden bile korkardım aslında, tenime değmesin diye ağlardım henüz küçükken. Canım tatlıydı benim, her ne kadar bende can bırakmayan babam olsa bile yine de böyle küçük şeyler yakardı beni. Şimdiyse böyle bir duruma kurban gidecek olmam da kaderin bir cilvesiydi herhalde.
Daha kötüsü olamazdı,evet.
Ama ben bu kadar kötüsünü de hak ettiğimi düşünmüyordum.
