Kim Taehyung elleri kelepçeliyken ve geveze bir polis memurunun çenesine yenik düşmek üzereyken hayatının artık daha fazla boka batamayacağını düşünse de işler umduğundan çok daha karmaşık bir hal almaya başlar.
'276 numaralı sokağın Seul çıkışının...
200 beğeni anca geçildi, ben de size tam 9300+ kelimelik bir bölümle geldim. Oku oku bitmiyor yav:,(
Bu bizim için bir rekor????
En sevdiğim bölümlerden birisi kesinlikle. Beni çok fazla zorladı bu nedenle hatalarım varsa affola gözden kaçırdığım kısımlar olabilir. Bu bölümü okuyup da Jungkook'a karşı tutumunu değiştirmeyen kalır mı🤔🤔 ;;;) Bakalım artık, göreceğiz:))
Bu arada finale sayılı bölümler desem yalan olmaz:,)) AAAA
İyi okumalar, umarım beğenirsiniz! Sınırı en sona yazacağım çünkü buraları okumadan geçen çok var wkmxrşlsdşps
♡ ***************
Önceki bölümün özeti:
Elimizden alınan özgürlüğe tekrar kavuşmanın ilk adımı tamamdı. Geriyeyse tek bir soru işareti kalıyordu.
Bu adımları tamamlayamadan yarı yolda düşecek miydik, yoksa dahası için son sürat koşacak mıydık?
Öğrenmenin tek bir yolu vardı.
xxxxxxx
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hoseok'un bize öncülüğü eşliğinde ilerliyor, kalbim bağıra bağıra atarken bir nebze bile olsa sakinleşmek adına nefesimi tutuyordum. Negan bir şekilde planı öğrenirse ya da en küçük şey bile ters giderse işimiz biter demekti ve bunun düşüncesi bile beni korkudan tir tir titretiyordu.
"Taehyung, anahtarlar."
Boş oluşundan dolayı en ufak seste bile büyük yankılar çıkaran odada elimden geldiğince sakin olmaya çalışarak anahtarları Hoseok'a uzattım.
Sonuna gelmiştik işte. Kıytırık bir kapının ardındaydı tüm özgürlüğümüz ama neden böylesine korkmuş hissediyordum? Endişe, gerginlik ve heyecan bütün vücudumu ele geçirmiş, oldukça değer verdiğim insanlarla birleşmek üzere olduğum gerçeğinin üzerini örtmeye çabalıyordu. Anlayamıyordum.
Hoseok ilk denediği anahtarın uyuşmamasıyla beraber bir küfür fısıldayıp zaman kaybetmeden diğerine geçti. Hemen arkamda dikilen Jungkook'un düzensiz nefes alış verişlerini ensemde hissediyorken dizlerim onun adına duyduğum üzüntünün etkisiyle çok daha hızlı titremeye başladı. Acı içindeydi, biliyordum. Bana sarılırken ne kadar rahatlamış görünse de dolu dolu olan gözlerini aklımdan çıkaramıyordum. Kendi parmağının bulunduğu buz dolu poşeti çantasında taşımak onun için ne denli korkunç bir durumdu tahmin edemiyordum bile. Ama her şey yolundaymış gibi rol yapmakta üstüne yoktu. En azından gitmeden önce Sherri ve Jaehyun kesik parmağının kanamasını durdurmak adına buz tuttuktan sonra bandajlamışlardı da benim de tek dayanağım buydu. Negan efendi herhangi bir ilk yardım malzemesine erişim vermediği için elimizdekilerle yetinmek zorunda kalmıştık işte. The Saviors'a döndüğümüzde ilk işim doktor Jisoo'yu bulup Jungkook'un parmağıyla ilgilenmesini söylemek olacaktı.
