Emin değildim, benim değildir belki. Güzel düşünceler ve ümit o gün en yakın dostlarımdı. Emine'nin Furkan dedikten kafamı kaldırıp gözlerinin içine baktım.
- Furkan.
- Efendim.
- Mektubunu okudum. Çok güzeldi, teşekkür ederim. Bana karşı böyle şeyler beni hem çok sevindirdi hem de...
Hem de neydi ? İyi bir sözün ardında ne zaman hem dense kötü bir şey olurdu.
- Hem de çok üzüldüm.
- Neden üzüldün. Yanlış bir şey mi söyledim. Gerçekten özür dilerim seni üzmeyi asla istemem. Neyse ben gideyim özür dilerim Emine, görüşürüz kızlar.
- Dur ! Nereye gidiyorsun, daha cevabımı duymadın.
Arkamı dönüp hiç bir şey demeden dinlemeye başladım.
- Hem de çok üzdü. Çünkü ben bir ilişki içerisine girmek istemiyorum ve senin gibi birini reddetmem bir aptallık olur ama özür dilerim. Denesek de sana karşı bir şey hissetmeyeceğime eminim. Ama istersen arkadaş olabiliriz.
- Teşekkür ederim. İyi günler.
Son sözümü söyleyip koşar adımlarla tam sınıftan çıkarken Furkan dediğini duydum. Duymamazlıktan gelip yürümeye devam ettim. Merdivenlere vardığım da artık koşmaya başlamıştım. Okulun arka sokağındaki park buldum bir anda kendimi. Emine'nin bana söylediklerinden bu cümle takıldı kafama ''Seni reddetmek aptallık olur.'' Hala bir şansım olduğunu gösterirdi bu. Belli ki beğeniyor beni ama şu an bir ilişkiye girmek istemiyordu. Olsun lise iki yarın bitecek. Yani daha 2 yıl aynı okuldayız. Çok da zor olamazdı. Kendime yeni bir şeye inandırdım ama aklım benle oyun oynuyordu. Gri çöp kutusunda gördüğüm o kağıt benim miydi ? Eğer değer verse mektubu mu geri verirdi çöpe atmazdı. O zaman beklemeye gerek yoktu. Beklemeli miydim ? Beklememeli miydim ? Bunu öğrenmenin tek yolu vardı. Çöp kutusundaki o kağıdı çöpten alıp kontrol etmek.
