The Fraser-Side

I still letter

Ik weet nog hoe ik Nathan brieven stuurde. Ik weet nog welke woorden ik gebruikte en welke ik terug kreeg. Ik herinner me de adressen waar ik naar schreef. En de adressen waar hij naar schreef. Ik herinner me z'n handschrift en de geur van de brieven. Hoe de brieven naar hem konden ruiken. Hoe de brieven zo z'n gedachtegang konden afspelen, als een film. Een film op papier die hij telkens weer tot leven wist te brengen. Hij was een echte schrijver. Heb ik dat nog niet vermeld? Hij schreef en las veel. Net als ik. Hij kon uren praten over z'n eigen verhalen en teksten, maar als het er echt op aankwam was hij niet zo'n prater. Geen persoonlijke prater. Niet dat hij sociaal incapabel was, dat zeker niet. Op school kon hij blijven praten over iets. Ik vond het dan leuk om naar z'n mond te kijken en zien hoe z'n kaak op en neer ging. Volledig buiten westen en niet luisterend naar WAT hij aan het zeggen was. Enkel z'n lippen. Hoe z'n lippen konden bewegen. Soms vroeg hij dan iets aan mij, waar hij net iets over gezegd had en ik kwam altijd uit de lucht gevallen. Hij lachte me dan uit. Dat ik nooit naar hem luisterde. Hij pakte me dan vast aan m'n schouders en knuffelde me in het bijzijn van z'n vrienden. Ik was ook zeker een kop kleiner dan hem. Vond hij ook altijd leuk om gebruik van te maken. Hij keek dan naar me, in een fractie van een seconde. Alsof heel de wereld altijd even in slowmotion bewoog. Behalve wij twee. Hij keek naar mij en z'n ene mondhoek krulde op. Zo'n plagerige blik om te zeggen "hey, ik meen het niet echt he". Ik moest altijd lachen om die blik.  

Ik kende hem zo goed. Zo goed, dat ik gewoon wist wat er in z'n hoofd omging. Wanneer hij zich wat voelde. Ik kon er altijd zijn voor hem. En hij ook voor mij. Althans dat denk ik toch. Ondanks ik hem zo goed kende, kon ik niet in z'n hoofd kijken om te zien welk lichtje er oplichtte wanneer hij mij zag. Wat hij zou doen als er iets ECHT gebeurde. Hij hield dingen achter. Dat weet ik. Dat weet ik zo zeker. Maar hij wou me nooit zeggen wat. En hoe pijnlijk dit ook klinkt, dat snapte ik. Ik zou dat ook niet gedaan hebben, moest ik niet te verliefd op hem geweest zijn. Misschien was hij niet te verliefd op mij. Of misschien wel?