The Fraser-Side

'til we meet again, @Rocko's

"Nog een aardbei-milkshake alsjeblieft". Wendy knikt. "Opdracht voor school?". Vraagt ze nieuwsgierig. "Eumh, ja". Antwoord ik snel, voor ik het echte antwoord wil zeggen. Ze kijkt naar m'n bezorgd gezicht. "Alles ok Fae?". Ik knik. "Ik ken je lang genoeg om te zeggen dat er iets scheelt". Ik schud m'n hoofd. Ze kijkt alsof ze me nog steeds niet geloofd, maar ze neem vrede met m'n keuze. "Je kan me alles zeggen he, elke minuut van elke dag". "Weet ik Wendy". Ze geeft me een LA-achtige Kardashian "mmhm". Ik lach en verdwijn weer in het boek dat ik aan het lezen ben. Het boek van Nathan dat rond lag te hangen in onze bibliotheek en ik gewoon heb gestolen van z'n heilige plek. "Mensen zeggen vaak dingen die ze niet bedoelen, maar moeten ze omdat ze niet anders kunnen". Het spookt nog steeds door m'n hoofd. Wendy komt terug op me af met m'n milkshake. "Misschien moet je je zo niet verstoppen in de achterste hoek van m'n restaurant en achter die geheimzinnige boeken van je? Je bent jong, ga uit, experimenteer met jongens, of meisjes?" Ik lach. Die vrouw, wat hou ik van haar. Ze komt ongevraagd over me zitten. "En misschien moet jij je niet bemoeien met je oudste klant haar leven en nieuwe klanten gaan stalk..." Ik wijs naar de deur en voor ik de zin kan uitspreken, zie ik dat het Nathan is. Ze kijkt achter zich. "Doe je ding meid" zegt ze met een dikke knipoog. "Nathan!" roept ze schaamteloos over heel het restaurant. Ik begin te lachen. Die vrouw kent letterlijk geen schaamte. Zoveel liefde en geen schaamte. Ze zorgt zo goed voor al haar klanten alsof het haar eigen kinderen zijn. Dat is in mijn geval toch zo. Wendy is m'n 3de moeder. 

Ik zie van achter m'n groot glas milkshake dat Nathan naar mijn richting kijkt. Wat doet hij hier? Moet hij niet thuis eten? Of komt hij ook eten bij z'n 3de moeder. Hij kijkt rond zich en wenkt zich tot mij. Hij komt ongevraagd aan m'n tafel zitten. Dat herken ik van ergens. "Hey". "Hey...?". "Wat doe jij hier nog zo laat alleen?". "Wat doe JIJ hier nog zo laat alleen?" werp ik de vraag terug. Hij zwijgt en kijkt me in de ogen. Even is het stil. Ik pak het boek en schuif dit onder z'n neus. "Dit vond ik in de bibliotheek". Hij heeft me door. Ik zie het aan z'n blik. Hij weet dat ik in z'n spullen zat te snuisteren en hij weet dat ik het briefje heb gevonden. Ik zie dat hij het weet. "Ah merci, die was ik kwijt". Wat een domme oplossing. Wat moet ik daarmee? Niks over het briefje, niks over hoe het met ons verder gaat. Nee. "die was ik kwijt". Wat een domme zin. 

Hij kijkt me in de ogen en raakt heel subtiel m'n hand aan. Hij wrijft met z'n vingers over de mijne. Nooit gedacht hoe zacht iemand's vingers zouden kunnen zijn. En gek genoeg verdween mijn kwaadheid, mijn onbeantwoorde nieuwsgierigheid. En gek genoeg wist hij wat hij deed. Hij wist dat als hij mij ZO zou aanraken dat alle problemen voor even verdwenen zouden zijn en dat alleen wij twee nog in het restaurant zouden zitten. Zonder pottenkijkers en mensen die zich zouden moeien. Hij weet wat hij doet met mij. En net toen ik dat besef kreeg, moest hij zo nou de prachtige stilte doorbreken. "Ik zie je morgen?". En voor ik het weet staat hij op en gaat hij naar Wendy's toog. Hij staat met z'n rug naar mij. Ik drink m'n milkshake half opgewonden half boos , op. Ik sta recht, ga naar de deur en ga naar buiten. Ik voel z'n ogen op m'n rug branden. Maar ik kijk niet om. Oh nee, als hij mij kan bespelen, bespeel ik hem. Hou u rustig ,Fae, als je hem ziet morgen? Hou u rustig.