The Fraser-Side

The Awkward Mid-Break

De bel was nog geen 2 seconden geleden gegaan en ik voelde dat hij al daar zat. Op mij te wachten. Te wachten op een antwoord. Ik heb zo geen zin om naar daar te gaan, dacht ik bij mezelf. Maar waarom niet? Ik wilde niets anders dan dat hij me zou kussen. Dus wat is het probleem? Mijn probleem is dat hij m'n leerkracht is? Nee. Mijn probleem is dat m'n ultieme fantasie, geen fantasie meer is. Maar werkelijkheid is geworden. Een werkelijke fantasie die ik als een van m'n eigen bakstenen moet meesleuren. "Dat moet geweldig zijn, een fantasie dat uitkomt!" Hoor ik je denken. Misschien. Hangt er vanaf hoe dit afloopt. 

Ik wandel traag door de gangen. Denkend aan alle situaties die mogelijk zijn. Hij zou me terug ondeugend en naïef kunnen kussen. Hij zou me kunnen aanranden omdat hij gewoon super geil is. Of hij zou kunnen zeggen dat het allemaal een grap was of hij zou me kunnen vertellen dat hij helemaal niks voelde. 

Ik sta aan de deur van de bibliotheek, te twijfelen over of ik nu binnen ga of niet. Ik kijk door het verticaal verstoft en vergeelt raampje. Zie hem zitten. Zo schattig. Zo in z'n eigen wereldje, afgescheurd van de echte wereld, een boek met levende paddenstoelen en kruipend mos ertussen te lezen. De courtisane zeker. Onze post-middeleeuwse hoer waar hij zoveel van weet. Ik ga voorzichtig en stil naar binnen. Door het gekraak van die verroeste rotte scharnieren, kijkt hij op naar de deur. "Hey" zegt hij twijfelachtig. Hij sluit z'n boek en wacht stiekem op een antwoord. "Lees maar verder hoor, ik zal... eumh...HIER van alles doen. Ik wijs naar een boekenkast die onder het bruggetje van een verhoog staat. Ik ga naar de boekenkast en hoor een stille zucht. Even valt er een ongemakkelijke stilte mits een paar geluiden van omslaande bladzijdes, snelle hartkloppingen en ge-adem. Ik verschijn terug vanonder de brug, bezig met het afstoffen van boeken. "Fae?". Ik antwoord niet. "Fae, kunnen we het hebben over daarstraks?". Shit he, Dit gesprek wou ik dus vermijden. Ok, hart, Klaar om gebroken te worden? "Fae, ik denk dat ik een grens te ver ben gegaan. Ik dacht dat ik bepaalde signalen..." "Ok, Ik ga je hier al stoppen want ik weet waar je naartoe wil gaan. Ik heb nooit nee gezegd". Hij kijkt naar mij alsof ik net goud uit het plafond heb getoverd. "Ik heb nooit gezegd dat ik dit... niet wilde, ik moest gewoon snel naar de les". "Dus...""Maar... en nu zijn we waar jij naartoe wilde, Ik denk niet dat dit een goed idee is, juist of niet?". Hij knikt. "Dus wat wil je dat we zijn?" vraag ik hem. Hij denkt teleurstellend. "Gewoon een leerling die haar leerkracht helpt, uit verveling?". Ik knik. Hij steekt z'n hand uit. Ik grijp z'n zachte hand vast en schud hem. We kijken zo diep in elkaars ogen alsof we elkaars gedachten kunnen lezen. En weer staat de wereld voor een paar seconde stil. Och, wat ik allemaal zou kunnen doen in die paar seconden. Dat alleen wij twee bewegen. Ik zou hem ter plekke kussen en z'n shirt uittrekken en beestige liefdesdingen met hem doen. Maar helaas. Die paar secondes is maar een optische illusie en die beestige liefdesdingen gaan er nooit van komen. 

De wereld schoot weer in gang. Hij wandelde weg om iets te gaan halen. En voor ik het wist was mijn ultieme kleurrijke fantasie, terug een fantasie. Maar grijs...