Çıkmaz bir sokaktayım şimdi. Bir çok insan var bu sokakta. Hiç de yabancı gelemeyen yüzler. Uğultu şeklinde yükselen sesler. Herkes burda. Hayat yolculuğumda bana zaman zaman eşlik eden tüm herkes. Evet tanıdıkdı belki çehreler, ama yabancıydı çehreleredeki gülümsemeler. Dokunuşlar, bakışlar farklıydı. Beni ben yapan insanlar yabancılaşmıştı. Bir kaç adım attım öne doğru. İçimde anlamlandıramadığım bir korku ve öfke vardı. Usulca hepsinin üstünde gezdirdim bakışlarımı, teker teker. Hepsi bana farklı bakıyordu. Kimi özlemle kimi nefretle kimi ise ince bir çekinceyle. Ve son olarak umursamazca bakışlar vardı. Sanırım gözlerimdeki yıkıma sebep olan bakışlar bunlardı. 'Değişmişsiniz' diye bağırdım bir anda. İçimdeki hayal kırıklığının yaydığı zehri püskürmek istercesine bir kez daha bağırdım. 'Tanıyamıyorum sizi.' Şaşırdılar. Aralarında belkide en çok değer verdiğim kişi adımladı bana doğru.
'Peki ya sen, sen değişmedin mi?' dedi. Umursamazca. Bal rengi gözleri meydan okurcasına gözlerimdeydi.Ben dik durmaya çaba gösteriyordum fakat çoktan ruhumdaki şehir çökmeye başlamıştı. 'Gözlerinde ki ışık sönmüş, gülümsemendeki bahçeler solmuş. Sen değişmediğini mi sanıyorsun?' diye fısıldadı. Ve devam etti. ' Biz seni sen bizi değiştirdin. Zaman da hepimize destek oldu. Hepimiz bir diğerimizden bir şeyleri çaldı. Birşeyleri diğerimize feda etti. Ve unutma herkes elde edemediğinin peşinde. Ve sende öyle.' Diyerek bitirdi. Bir şey diyemedim içimde yıkımlar vardı. Ve çöküntüler altında kalan umutlarım. Sadece baktım. Gözlerime yansıyan hislerimi anlayabildiler mi bilmiyorum ama içimden geçenleri hafif bir tınıyla mırıldandım' Keşke huzuru birbirimize öğretebilseydik.'
'○Gökyüzü'nün şairinden.○'
YOU ARE READING
•Kalbe Dokunan Satırlar•
PoetryOkuduğum ve yazdığım satırlardan alıntılar. Altında" gökyüzünün şairinden" yazanlar bana aittir.
