Tony Rule The Waves

Rozdział 60. Komar i słońce

Człowiekiem na progu nie był porucznik Vincent. To boleśnie nie był on.

– Linda Giordano. Ile to już lat?...

Wysoki, pleczysty mężczyzna o lekko oliwkowej karnacji i z ciemną grzywką, zaczesaną w prawo i napomadowaną, stał w drzwiach, górując nad Lindą.

– Pan mnie z kimś pomylił – odrzekła beznamiętnym tonem. – Ja się nazywam Dryden.

– A to dobre – parsknął nocny przybysz. Akcent, z którym mówił, budził w niej nieprzyjemny dreszcz. – Jeżeli cię z kimś pomyliłem, to jakim cudem ty rozpoznałaś mnie?

– Czego chcesz? Masz sprawę, to przyjdź za dnia.

– Musisz być taka ordynarna wobec znajomego z dawnych lat?

Nie czekając na odpowiedź, zrobił krok naprzód, wchodząc do przedpokoju.

– Gdzie się pchasz? – warknęła Linda. – Nie pozwoliłam ci wejść!

– Tak, jesteś znana z tego, że nie pozwalasz wejść – intruz zachichotał obleśnie. – W każdym razie dawniej tak było. A teraz się okazało, że wobec obcych nie jesteś tak wybredna jak wobec ziomków.

– Wynoś się albo zawołam stróża.

– Stróża? – powtórzył. – Może jeszcze policję? Bardzo chętnie im wszystko opowiem.

– Niby co? – panna Dryden udawała, że nie rozumie.

– Na przykład to, dlaczego musiałaś wyjechać z Italii. I dlaczego nie występujesz pod własnym nazwiskiem.

Nie unikała jego spojrzenia. W jej wzroku kryło się wyzwanie, które przeraziłoby Henry'ego, gdyby ją teraz zobaczył.

– Pan jesteś nietrzeźwy – powiedziała. – Wyjść!

Mężczyzna nie zamierzał posłuchać.

– Zależy ci, żeby nikt o tym nie gadał, prawda? To musisz zapłacić. Gotówką albo czym innym.

– Tobie, Malatesta, naprawdę źle w głowę! – wybuchnęła Linda, odrzucając pozory i mimowolnie przechodząc z języka angielskiego na wenecki. – Przykład Lorenzona nic cię nie nauczył?

– Ja jestem sprytniejszy niż on – odparł. – Lepiej cię znam. Wiem nawet, że tryniałaś się z niemieckim przemysłowcem. Ciekawe, co by policja na to?

– Wyjdź – rzuciła zimno. – Nie jestem tą dziewczyną, co dawniej.

Malatesta naparł, spychając ją na ścianę przedpokoju. Linda próbowała go odepchnąć, a on złapał ją za nadgarstek i wykręcił rękę do góry. Wolną dłonią walnęła go w twarz.

– Maiala! – wrzasnął, odruchowo dotykając rozoranego paznokciami policzka i nosa.

Linda spróbowała się wyrwać, ale chwycił ją za kołnierz. Z wysiłkiem wyswobodziła ramiona z rękawów i nie zważając na nic, naga pobiegła w stronę pokoju. Potknęła się, gubiąc pantofle, wpadła do środka i całym ciężarem ciała naparła na drzwi. Mieszkanie było małe, Malatesta nie miał długiej drogi do pokonania i wcisnął się częściowo, zanim zdążyła zamknąć. Jedna z jego rąk znalazła się już po tej stronie drzwi, wymachiwał nią na ślepo, usiłując chwycić Lindę za włosy.

Odskoczyła, rzucając się w stronę łóżka. Dlaczego nie uciekła do kuchni? Mogłaby go prześwięcić pogrzebaczem czy szuflą do węgla, a stąd nawet nie ma jak uciec!

– Dobrze – powiedział Malatesta, wkraczając do sypialni. – Bądź rozsądna, Lindo. Już dość biedy sobie napytałaś.

Linda przypomniała sobie o prezencie dla Henry'ego i sięgnęła po zawiniątko na szafce nocnej. Zaciskając dłoń na okładzinie pistoletu, panna Dryden zdała sobie sprawę, jak trzęsie się jej ręka. Nie, ona cała się trzęsła.