Ter discussie

(zelf)liefde

Oei, oei, oei jongens. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen.

Als ik op internet zoek naar wanneer mensen wisten dat ze verliefd waren, naar het verschil tussen snelle en langzame liefde, naar de kenmerken van een kwaliteitspartnerschap, of naar hoe liefde over het algemeen wordt ervaren, dan krijg ik tonnen (zelfhulp)websites en coaches met criteria die allemaal op elkaar lijken. Veel losse zinnen roepen bij mij meer vragen op dan dat ze me duidelijkheid geven.

Ik denk dat de manier waarop wij naar liefde kijken gigantisch beïnvloed wordt door onze cultuur. Zo was het huwelijk vroeger een stap naar de volwassenheid, terwijl dat nu eerder de laatste stap is in Nederland. De waarde die we aan een huwelijk geven is dus niet per se veranderd. Ik weet dat wat ik nu ga zeggen een drogreden is, maar: in Utrecht lijkt het wel alsof iedereen het met iedereen doet, en toch gaat men er van uit later wel een leuke vriend(in) te vinden. Wat gaat hem of haar dan anders maken dan al die anderen met wie je hebt gevoosd? Omdat je een connectie voelt, je voelt je aangetrokken, je besluit op een gegeven moment bij één scharrel te blijven?

Dat onze cultuur van invloed is op hoe we naar liefde kijken, kun je bijvoorbeeld terugzien in de uitspraak "Je kunt pas van een ander houden als je van jezelf houdt". Ik kan deze bekijken vanuit Nederland de participatiestaat. Hierin zijn de burgers zoveel mogelijk zelf of met hulp van hun netwerk verantwoordelijk voor hun problematiek. Waar nodig kunnen ze terugvallen op vrijwilligers en eigenlijk als laatste in deze keten de professionals. De onderbouwing hiervoor vanuit sociaal perspectief is dat mensen, eenmaal geactiveerd, meedoen in de samenleving en van daaruit zorg dragen voor elkaar.

Waar ik naartoe wil: het dienstbaar zijn voor de ander maakt je voldaan. Zij blij, jij blij.  Ik denk dat tieners, twintigers en zelfs dertigers van nu zoveel keus hebben, je hoort al langer van prestatiedruk, en dan moet je ook nog eens uit gaan vinden hoe je van jezelf houdt. Ik heb werkelijk waar geen flauw idee hoe ik dat zou moeten weten. Ik las dat zelfliefde iets dynamisch is, dat het groeit door wat je doet en denkt. Hoe kan ik leren van mezelf te houden zonder mezelf te weten wat ik belangrijk vind, zonder te kunnen spiegelen aan iemand die voor mij waardevol is? Dat zou ik toch echt in de praktijk moeten leren. Maar dat betekent dan ook dat ik, voordat ik dan mezelf volledig heb geaccepteerd, niet écht van een ander houden? Overigens, wanneer heb ik mezelf geaccepteerd? Als ik aardig kan zijn voor mezelf? Is dat niet het levenslange gevecht van grenzen ontdekken en kunnen verdedigen? Daar lijkt me een partner juist heel handig bij.

Misschien is die uitspraak meer gericht op je persoonlijke onzekerheden. Als ik mijn snorharen bijvoorbeeld verschrikkelijk zou vinden, zou ik het niet geloven als mijn partner het geen punt vindt. Maar is dat echt zo belangrijk voor de kwaliteit van je relatie? Ik zeg je eerlijk, ik ga slecht op dit soort uitspraken omdat ze enigszins individualistisch zijn. Een individu kan hier nooit conclusies trekken. Daarom zijn er ook zo veel van die websites die vaak wel hetzelfde zeggen maar de oorzaak ergens anders zoeken.

In de wereld van vandaag moet je zoveel zelf regelen, zelf uitzoeken, zelf verantwoorden, zelf oplossen. Ik vind het dan ook niet raar dat je het nodig hebt om op een persoon te kunnen bouwen. Het lijkt me dat er geen enkele persoon is die alles alleen kan.