Okuldan eve dönerken ara sokakları kullanmayı tercih ettim, daima daha sessiz ve daha sakin. Çöp konteynerının yanından geçerken içerisinden gelen bir ses duydum ilk başta bakmak istemedim. Buralar çok güvenli değildi. Ama içeride her ne varsa çok acı çekiyor gibiydi, oralarda bulduğum metal sopayı eline aldım yavaşça çöpe vurdum. İçeride ne varsa daha fazla bağırdı aynı çubukla hızlı bir şekilde kapağı açtım yavaş adımlarla çöp konteynırına yaklaştım, içi boştu.
Arkamdan boynuma dolanan bir çift el ile irlilip arkamı dönmeye çalıştım. Oksijensizlik bütün hücrelerimi ele geçirmişti başım dönüyordü fakat aniden ellerin gevşediğini hissettim.Hemen kendimi uzağa attım, etrafıma baktım ama ne adamdan bir eser vardı ne de çöp konteynerından. Aslına bakarsan artık ıssız sokakta bile değildim, kocaman bir şehrin ortasındaydım. Benim yaşadığım şehir gibiydi ama değildi. Bu şehir çok gelişmiş, fazla ışıklı ve fazla kalabalıktı. Ve neden binadaki dev posterlerde babam vardı?
Koşmaya çalıştım ama arabalardan adım atmak imkansızdı. Bazı insanlar camlardan çekilmem için bağırıyordu.
Hızlıca daha sakin bir yer buldum. Çantamdan telefonumu çıkartmak için bir hamlede bulundum ama çantam yoktu. Gözüme güvenilir birisini kestirmeye çalıştım. Elinde bebek arabasıyla yürüyen kadının yeterince güvenilir olduğuna karar verince yanına yürüdüm.
"Telefonunuzu kullanabilir miyim?"
Hemen telefonunu uzattı, amcamın numarasını tuşladım.
"Amca okuldan yetimhaneye dönüyordum ve bir anda kendimi çok farklı bir yerde buldum acaba beni gelip alabilir misin?"
Nick"Pardon? Sizin amcanız olduğumu hiç sanmıyorum genç bayan"
"Nick lütfen şuan şaka kaldıracak durumda değilim"
Nick"bu numarayı bir daha aramayın"
Her şey daha da karmaşıklaştı. Amcam tarafından tanımıyorum, garip bir yerdeyim ve babam her adımımda gözümün önünde. Belki de evrenler arası geçiş yapmışımdır, bilmiyorum.
Az önce kapanan numarayı yeniden aradım
"Ben sanırım yanlış evrendeyim"
