𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟏𝟔 | 𝐂𝐚𝐧'𝐭 𝐅𝐢𝐠𝐡𝐭 𝐈𝐭

• V A L E R I E •

Ondanks dat het bed in de gastenkamer heerlijk ligt, draai ik onrustig heen en weer, niet in staat om de slaap te vatten.

Uiteindelijk draai ik me op mijn rug, half verstrengd in de dunne lakens door de nog hoge nachtelijke temperatuur, en hou mijn ogen gesloten, hopend dat ik word meegesleurd in een diepe slaap.

Ergens in het gigantische landhuis wordt er een deur open en weer dicht gedaan. Ik probeer er geen aandacht aan te besteden, maar dan voel ik ineens hoe het matras onder me beweegt.

'Valerie,' zegt een maar al te bekende, fluweel lage stem.

Mijn ogen fladderen open en kijk recht in de donkere blik van Cameron, wiens gezicht boven me zweeft. Zijn gespierde armen steunen aan weerszijden van mijn hoofd in het matras, waardoor ik gevangen lig — al lijkt mijn lichaam momenteel alles behalve te willen vluchten.

Ademloos staar ik naar hem terug. 'W-wat doe jij hier?'

Het zilveren maanlicht dat mijn kamer binnen schijnt, valt op zijn gezicht waardoor ik zijn mondhoeken langzaam omhoog zie kruipen.

'Weet je niet meer wat ik heb gezegd?'

Ik ga je zó hard afbeulen.

Zijn woorden van eerder die dag weerklinken als alarmbellen in mijn hoofd. Wat is hij in vredesnaam met me van plan? En waarom blijf ik hier maar roerloos liggen alsof ik wíl dat hij me gaat afbeulen.

Cameron lijkt tevreden met mijn reactie en doet er nog een schepje bovenop wanneer hij zijn hand naar mijn gezicht brengt en met zijn duim over mijn lippen strijkt.

'Ik weet dat je me gehoord hebt,' gaat hij verder, de zweem van vermaak nog altijd in zijn stem. '...met Sydney.'

'W-wat?'

'Weet je waarom?' Zijn ogen ontmoeten de mijne weer en zijn grijns wordt breder als zijn stem een octaaf zakt. 'Omdat ik jou ook hoorde.'

O, fack. Dit is niet best.

De kans om te reageren wordt me ontnomen wanneer hij zijn hoofd laat zakken en zijn hete mond op mijn huid drukt, naast het dunne schouderbandje van mijn satijnen topje.

Ik adem scherp in, maar doe nog altijd geen enkele moeite om hem van me af te duwen — zelfs niet als zijn lippen over de bolling van mijn borst strijken.

Dit is een hele nieuwe betekenis van iemand afbeulen... holy fack.

Cameron kijkt kort naar me op, o zo verleidelijk met zijn scheve grijns, en zet zijn martel tocht dan weer voort als hij zijn mond naar mijn decolleté laat afdwaalden.

Ik beweeg onrustig onder hem, mijn ademhaling gejaagd terwijl ik hunker naar meer van zijn aanraking.

Zijn hete mond dwaalt alsmaar verder over mijn huid, gevolgd door zijn sterke handen, totdat hij het zuidelijk halfrond van me bereikt.

'Je wilt me, of niet soms?' zegt hij, vermaak duidelijk hoorbaar in zijn stem.

'Ja...' kerm ik, wat zijn grijns nog breder maakt.

Hij laat zijn hoofd weer zakken, maar voordat hij me kan aanraken op de plek die zo hevig klopt, vliegen mijn ogen open en schiet ik overeind in bed.

Verwilderd kijk ik om me heen, mijn hartslag voelbaar in mijn keel en mijn lichaam lichtelijk bezweet, enkel om erachter te komen dat Cameron in geen velden of wegen te bekennen is.

Het...was een droom? Shit, het was inderdaad een droom. Een natte droom om precies te zijn, en nog wel over mijn baas.

O, god.