𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟏𝟗 | 𝐒𝐞𝐜𝐫𝐞𝐭𝐬 𝐑𝐞𝐯𝐞𝐚𝐥𝐞𝐝

• C A M E R O N •

Afgewezen.

Nog nooit heeft iemand me op die manier afgewezen, maar daar was Valerie Davis. Het ergste is dat, ondanks de deuk die mijn ego vrijdagavond heeft opgelopen, ik haar nog steeds wil.

Nu meer dan ooit.

Het is niet die "iets willen hebben wat ik niet kan krijgen" onzin. Nee, als Valerie in de buurt is voelt het alsof ik vrijer kan ademen, mezelf kan zijn—niet de klootzak versie van die avond trouwens—en niet constant zo bitter wil zijn.

Er is iets wat me telkens naar haar toetrekt. Ik weet niet wat het is, maar die aantrekkingskracht is in ieder geval groot genoeg om me het hoofd op hol te brengen. Ik kan niet stoppen met aan haar te denken, iets wat nog nooit bij een andere vrouw gebeurd is.

Maar ik heb het voor mezelf verkloot.

En dat niet alleen. Ik had tegen die eikel van een Michael Archer lopen verkondigen dat dit geen plek is om je op te dringen aan iemand, en nog geen paar minuten later deed ik dat zelf. Hoe schijnheilig ben je dan?

Ik had haar nooit moeten zoenen. Zeker niet op die manier.

Niet alleen gedroeg ik me als een eerste klas eikel door me aan haar op te dringen—juist hetgeen waarvoor ik haar wilde behoeden—, maar dit is al de tweede keer dat ik me zo gedraag.

Tijdens het weekend in Savannah had ik gehoopt dat Sydney me af kon leiden van mijn vunzige gedachtes aan Valerie. Ik ben zelfs met haar naar bed geweest—al leek het meer alsof ik in een fucking pornofilm was beland met dat overdreven, schreeuwerige gezang van d'r toen ze haar climax naderde.

Ja, oké, het was goede seks, maar de reden waarom ik het met Sydney had gedaan was slecht.

Dat is ook waarom ik haar naar huis had gebracht en vervolgens dat hele pokke eind weer terug ben gereden naar Savannah, in de hoop nog wat extra tijd in Valerie's gezelschap te kunnen doorbrengen.

Sneu gedoe, ik weet het.

En daarbovenop bleek ik ook nog de reden te zijn dat ze door stress in elkaar was gezakt.

Ik voelde me zo verdomd schuldig toen ik later uitgebreid van Spencer te horen had gekregen wat Jamie allemaal had gezegd na zijn doktersbezoek, dat ik per direct Selma van personeelszaken had opgedragen om Valerie met betaald verlof te sturen.

Natuurlijk had ik moeten weten dat ze met haar koppige gedrag na een paar dagen alweer op kantoor zou verschijnen. Toch had ik geprobeerd om haar werkdruk iets verminderen door haar niet over te laten werken of in de weekenden naar kantoor te laten komen.

Dat ze afgelopen vrijdag toch nog 's avonds naar kantoor was gekomen, schoot me dan ook in het verkeerde keelgat. De drang om Valerie te beschermen—zelfs tegen haarzelf—was ineens enorm groot geweest, een gevoel waar ik mezelf mee verbaasde.

Maar zelfs dát heb ik weten te verpesten, en niet zo'n beetje ook.

Ik had haar nooit moeten zoenen. Ik had mijn verlangen in de hand moeten houden en gewoon strenger moeten zijn toen ik zei dat ze naar huis moest.

Maar nee, ik moest haar zo nodig dichtbij laten komen zodat ze mijn wond kon verzorgen — zodat ik haar vingertoppen tegen mijn huid zou voelen en ik die bezorgde blik in haar ogen kon zien.

Tot dat moment wist ik niet eens dat ze überhaupt iets om me gaf, maar na het zien van haar oprechte ongerustheid die avond, weet ik nu dat ze wel degelijk iets voelde bij die allereerste kus.

Toen probeerde ik nog een machtsspelletje te spelen—tenminste, dat vertel ik mezelf. Maar vrijdagavond... toen zoende ik haar simpelweg omdat ik op mijn laatste beetje wilskracht liep.