𝐔𝐧𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡𝐚𝐛𝐥𝐞

𝟐𝟑 | 𝐁𝐫𝐚𝐧𝐝 𝐍𝐞𝐰 𝐅𝐞𝐞𝐥𝐢𝐧𝐠

• C A M E R O N •

'Wat een helse dag.' Spencer wrijft met zijn hand over zijn nek die hoogstwaarschijnlijk pijnlijk is geworden van de hele dag naar een scherm staren.

Ik hum enkel, zelf in opperbeste stemming. Dat ben ik eigenlijk al sinds ik erachter ben gekomen wie Valerie daadwerkelijk is.

Het voelt alsof het gewicht van de wereld in één klap van mijn schouders is gelift en dat ik nu eindelijk weer vrij kan ademen.

Nooit had ik kunnen denken dat ik Anastasia — mijn Ana — terug zou vinden. En al helemaal niet levend.

Nadat ik de overlijdensakte in handen had gekregen, duurde het heel lang voordat ik wilde geloven dat Anastasia was omgekomen bij die fatale brand in het weeshuis. Maar met al het bewijs kon ik er simpelweg niet meer aan ontkomen, en moest ik de enige persoon die me ooit een stukje vreugde had gebracht opgeven.

Jarenlang ben ik opzoek geweest naar de plek waar ze begraven zou kunnen liggen. Er waren geen duidelijke gegevens van, dus het was zoeken naar een speld in een hooiberg.

In al die jaren heb ik het graf niet kunnen vinden — niet hier in Atlanta, dat zich in dezelfde staat bevind als waar het weeshuis ooit was, en ook niet in de rest van het land. Zelfs met de hulp van privédetectives kwam ik geen steek verder.

Nu weet ik waarom.

Ze leeft nog. Mijn Ana leeft nog, en dat niet alleen, ze is tevens de vrouw waar ik al zolang naar hunker. En het meest bizarre is nog wel, dat zij ook naar mij verlangt. Daar was ons onderonsje eerder in mijn kantoor wel het bewijs van.

Spencer werpt een blik op mij. 'Ik wist niet dat je kon glimlachen. Het is griezelig.'

'Fuck off,' grom ik.

'Dat is de broer die ik ken! Wat is er eigenlijk met je aan de hand? Ik zie je de afgelopen dagen alleen maar met die creepy glimlach.'

'Ik—' Mijn mondhoeken kruipen wederom omhoog als ik mijn prachtige godin spot, wachtend bij de cabrio van Charlotte. 'Wacht even,' zeg ik tegen mijn broer en stap op mijn doel af.

Valerie kijkt op van haar telefoon als ze mijn voetstappen hoort naderen. Meteen verschijnt er een betoverende glimlach op haar beeldschone gezicht. Zelfs haar ogen twinkelen.

'Hé, ik ga—'

Ik onderbreek haar met een kus. 'Mmm. Hé, baby.'

Ze giechelt zachtjes als ze haar vingertoppen over mijn kaak laat glijden. Dat geluid en haar lichte aanraking zorgen er meteen voor dat het wat strakker wordt achter de rits van mijn pantalon.

'Wat is hier in godsnaam aan de hand?!' krijst mijn broer haast die nu ook onze kant op komt. 'Gisteren kon je haar niet uitstaan, en nu...'

Ah, juist. Ik heb hem tussen Valeries onthulling gisteren en later vanmiddag nog niet weer gezien, dus natuurlijk heeft hij de verandering tussen ons niet eerder opgemerkt.

Ik trek Valerie tegen mijn zij aan en slinger mijn arm over haar schouder als ik mijn broer aankijk. 'Spence, ik wil graag dat je kennismaakt met Anastasia.'

Hij kijkt me aan alsof ik in een alien ben veranderd. 'Eh, heb je je hoofd gestoten, of zo? Dat is Valerie, onze medewerker.'

'Ze is allebei,' zeg ik als ik op Valerie neerkijk.