Ruh Eşim -BakuDeku- [Omegaverse]

Korku ve Bilinmedik

[Yazarın Anlatımıyla:

İzuku: Biliyor muydun Kacchan...

   Diye söze başladı gittikleri ortaokulun çatısında, kimsenin düşmemesi için örülen tellerin üzerinde otururken,

İzuku: Haklıydın, Ölmem gerekirdi, bana binadan atlamam gerektiğini söylediğin gün-

   Katsuki korku ile İzukuyu izlerken lafını kesti, hatalı olduğunu biliyordu... Yanlışını düzeltmek istedi...

Katsuki: Hayır... Deku hiçte haklı deği-

İzuku: DAHA LAFIMI BİTİRMEDİM! 

   İzuku eskisi gibi değildi, sertti, kabaydı, öfkeliydi ve alaycı davranmaya başlamıştı. Bunları söylerken, Katsukinin hayır diyen korkmuş gözlerle ona bakması hoşuna gidiyordu. Söylediklerinde kendince haklıydı ama dalga geçer gibi sanki çok normal bir şeymiş gibi konuşuyordu... Kesilen lafının devamını getirmek için baştan başladı onun için hiç bir şey ifade etmeyen cümleye...

İzuku: Haklıyıdın, ölmem gerekirdi. Bana binadan atlamam gerektiğini söylediğin gün atlamalıydım.

   Bunları söyledikten sonra incecik tellerin üzerinde ayağa kalktı, elleri ceplerindeydi. Gözlerindeki parıltı tamamen ölmüştü. Katsukinin şoktan dolayı kıpırdayamayan bedenine soğuk soğuk bakıyordu...

   Ellerini ceplerinden çıkarıp iki yana açtı,

İzuku: Sen lafının ikilettirilmesini sevmezsin Kacchan...

Katsuki: Hayır Deku-

İzuku: KES BE! 

   Gözlerini kapadı derin bir iç çekti ve hiçte samimi olmayan bir gülümsemeyle tekrar açtı,

İzuku: Hem bunu yıllar önce yapmam gerekirdi, en iyi sen biliyorsundur...

Katsuki: HAYIR DEKU, ÖYLE  BİRŞEY YOK! Ben, ben...

İzuku: HAH! Özür bile dileyemiyorsun değil mi!? Hem öyle bir şey olmasaydı en başından söylemezdin...

   Sondaki cümleyi söylerken yere bakıyor, sesi kısılmış küçük ve masum bir çocuğun sesi gibi çıkmıştı

İzuku: Neden seninle zamanımı boşa harcıyorum ki!?

   Dedi, gözlerini bir daha açmamak üzere yumdu ve kendini yavaşça arkasındaki karanlık boşluğa bıraktı...

   Katsukinin gözleri doldu... Haykırmaya başladı, canının yettiği kadar bağırıyor tekrar tekrar özür diliyordu... Olduğu yerde çırpınıyordu, arkasındaki karanlık bir şey onun hareket etmesini engelliyordu, hareket edebilseydi... Belki.. Belki İzukuyu kurtarabilirdi...

Katsuki: DEKU! HAYIR! ÖZÜR DİLERİM, NOLUR GERİ GEL! BEN... BEN ÖZÜR DİLERİM! ÖZÜR DİLERİM! ÖZÜR DİLERİM!...

   tekrar, tekrar ve tekrar, sesi kısılana kadar onu duymayan bedene bağırdı.. Neden o burdayken söylememişti ki? Şuan ki bütün nefesleri boşunaydı.. O kadar bağırmasına, haykırmasına ve özür dilemesine rağmen ağlamamıştı, boğazındaki acı yumru gözlerindeki yaşların süzülmesine izin vermiyordu çünkü...

Katsuki: De-deku...

   Son defa kısılmış sesiyle seslenmeyi denedi bir umut belki hala duyuyordur diye... Sonunda gözünden bir yaş süzüldü...