Dubbel leven

Part 9: Verrassingen

Vijf keer hoor ik de klok van een kerk slaan. Ik sta hier midden op straat te wachten op een voetballer. Wie gelooft dit nou? Een verloskunde student die bij Ajax gaat spelen en verliefd is op een voetballer. Wat een humor, dit kan helemaal niet. Toch komt daar Viktor Fischer aanlopen en hij loopt richting mij. Ik krijg een lach op mijn gezicht van oor tot oor. Hij geeft mij een kus op mijn wang en ik begin helemaal te glunderen. Volgens mij is dit de eerste keer dat ik helemaal begrijp wat er allemaal gebeurd en wat voelt dit geweldig. “Hee, wat zie jij er blij uit”, zeg Viktor. “Altijd als ik jou zie”. “Zullen we gaan”, vraagt hij. Ik vraag me af waar we heen gaan, maar wil het eigenlijk ook niet weten. Ik houd van verrassingen. “We gaan”, wil hij zeggen, maar ik onderbreek hem. “Sst, ik wil het niet weten. Ik houd van verrassingen”. “Oké, dan zie je het vanzelf. Je vindt het vast gezellig”.

Tijdens het rijden val ik in slaap. Als we er zijn voel ik een kus op mijn wang. “Hoi, we zijn er”. Ik kijk om me heen en de parkeerplaats waar we staan, komt mij bekend voor. Iets te bekend. Ik schrik omhoog en kijk eens goed. Zwembad “De duikelaar” en daartegenover ‘VVH, de leukste voetbalvereniging van Nederland’ zie ik hangen. Ik schrik me rot en hoor Viktor zeggen “Daar ben ik het nou niet mee eens. Ajax is echt de mooiste”. “Viktor wat gaan we hier doen?”. “We gaan deze mensen even bezoeken. Over anderhalve week is dit niet meer jou vereniging dus ik dacht wel dat je het leuk zou vinden dat we afscheid gingen nemen”. Nee, ik wil geen afscheid nemen. Ik kan het niet zeggen. Als ik hier wegga dan komen mijn ouders er ook achter. Mijn ouders staan het nooit toe. “Viktor, ik moet je iets vertellen”. “Oké Hanna, je wilt toch niet zeggen dat het niets tussen ons wordt”. Ik krijg weer een glimlach op mijn gezicht. “Nee, dat wil ik niet zeggen. Ik heb je nog nooit iets over mijn ouders en VVH verteld, omdat ze mij hier niet goed kennen”. “Hoe bedoel je, ik snap er niets van Hanna. Nicolai heeft opgezocht dat je bij VVH speelde”. “Kunnen we alsjeblieft deze straat uit rijden en even een stukje gaan wandelen dan kan ik het vertellen”. “Oké is goed, schat” en Viktor start de motor. Hij noemde mij schat en hij wil dat wij iets krijgen. Ik ben bang dat ik deze lach nooit meer van mijn gezicht krijg, maar dan bedenk ik weer dat ik over mijn ouders moet gaan vertellen.

 “Ik hou van je schat en je had dit gewoon kunnen vertellen”, zegt Viktor. We hebben langs de rivier gewandeld en ik heb alles verteld. Ik heb hem verteld dat mijn ouders, maar 1 doel zien in mijn leven en dat is Verloskundige. Ik heb hem verteld dat ik daarom geen vriend mag, want dat zou mijn studie te veel in de weg staan. Ik heb hem verteld dat mijn ouders denken dat ik onzeker ben en niets aandurf, omdat ik vroeger zo was. Ook heb ik hem verteld dat mijn ouders Ajax nooit goed zouden keuren. Hij is niet boos. “Hoe ga je dit allemaal verbergen?”, vraagt hij. “Sinds dat ik bij Ajax in beeld sta zeg ik dat ik last heb van mijn knie. Dat is echt waar. Na lange, zware wedstrijden heb ik teveel pijn. Zij denken dat ik misschien geopereerd moeten worden en daarom niet meer mee kan spelen.” “Ik houd niet van liegen, Hanna”. “Ik ook niet, Viktor, en ik vind het verschrikkelijk. Maar mijn ouders zijn ook verschrikkelijk”. “Ik snap je Hanna en ik wil je graag steunen bij Ajax”. “Dankjewel”, zeg ik en ik voel dat hij mijn hand vastpakt. We lopen terug naar de auto en we rijden weg. “Volgende week zaterdag is mijn laatste wedstrijd, Viktor. We moeten tegen Rapid.” “Zie dat als je afscheid, Hanna, wees sterk en maak het de mooiste wedstrijd van je leven”. Ik dut in slaap, totdat ik “This is what it feels like” hoor. Viktor ziet dat ik wakker ben en zegt “Geweldig liedje, hé?”. “Ja, dat vind ik nou ook” en we zingen samen uit volle borst mee. “Bijna thuis”, zegt hij als het liedje is afgelopen. Ik kijk om me heen en zie helemaal nog niks bekends om me heen. Ik snap het eerst niet, maar dan begrijp ik dat ik helemaal niet naar huis ga. Ik pak mijn telefoon en zie een berichtje van Inge:

 Veel plezier vanmiddag, ik zit hier leuk met Rieke en ik ga echt niet naar Mark! X

Ik schrik, Mark, helemaal vergeten en ik stuur snel terug:

 Sorry, moet ik naar huis komen voor Mark of mag ik met Vik mee?

 Ik hoopte dat ze zei dat ik met Vik mee mocht, maar als ze mij nodig had dan had ik dat ook geaccepteerd.  Ik krijg gelijk een bericht terug.

 Nee, tuurlijk niet! Laat mij hier maar met Rieke zitten ;). Ik overleef het wel. Veel plezier schat.

Viktor parkeert de auto en ik kijk rond. Dus hier woon je dus. Welk huis is het? Hij wijst naar een oude doos die op straat ligt: “Die daar”. Ik lach en geef hem een stomp in zijn zij. “Au joh, wil je nog mee naar binnen of moet ik je hier laten staan?”. “Eigenlijk wil ik helemaal niet naar binnen, ik heb nog niks gegeten”, zeg ik plagerig terug. Viktor pakt zijn mobiel en ik hoor hem zeggen “Ja, klopt. Over 10 minuten hier?” en hij hangt op. “Wie belde je daar? Wie komt hierheen? Wil je geen avondje samen met mij?”. “Tuurlijk, vertrouw mij maar”. En hij steekt de straat over naar een groot appartementen complex. Hij steekt de sleutel in het slot en rent de trap op. “He wacht op mij roep ik”. Ik ren snel de trap op achter hem aan. Op de eerste verdieping staat hij te wachten. Hij tilt mij op en draagt mij twee trappen naar boven. “Stop, dit is slecht voor je rug. Ik ben te zwaar”, zeg ik een beetje onzeker. “Hanna, te zwaar? Zo zou ik je nooit beschrijven. Je bent hartstikke dun en mooi”. Wow hij noemt me mooi en dun. Dit was wel altijd een punt waar ik onzeker over was: Mijn uiterlijk. Ik probeerde alles, maar ik had het gevoel dat het nooit genoeg was. Misschien kwam dit ook door mijn ouders. Ze zeggen en zeiden altijd dat ik een onzeker meisje was. Viktor blijft mij dragen tot op de bovenste verdieping. “Welk huis is van jou?”, vraag ik en hij wijst naar nummer 39. “Je oude nummer”, zeg ik gelijk. “Klopt, daarom heb ik dit huis gekozen. Die daar was ook nog te koop, maar dit nummer vond ik mooier.

 Viktor stapt binnen en ik lig nog steeds in zijn armen. Hij loopt naar de bank en legt mij op mijn rug neer. Hij hangt over mij heen en ik voel zijn lippen op mijn lippen. Ik zoen hem terug en ik voel zijn handen op mijn rug, bij mijn bh. Ik ga met mijn handen onder zijn shirt en voel zijn gespierde buik. Dan horen we de deurbel. “Oh, daar hebben we de verrassing. Daar hield je toch van”, zegt Viktor met een geheimzinnige lach. Hij opent de deur en daar zie ik Nicolai staan. “He, Nicolai” hoor ik Viktor zeggen. “Ik dacht dat die tweede pizza voor mij was, maar zo te zien heb je iemand anders”, zegt Nicolai terwijl hij om het hoekje kijkt. “Hoi”, zeg ik wat ongemakkelijk terwijl ik mijn shirt goed doe. “Hee, van Vliet, toch?”. “Ja, klopt”. “Heb je een contract of probeer je via Vik aan een contract te komen?”, vraagt hij plagerig. “Nee, hoor. Ik heb een contract, dus ik zou maar wennen aan de naam Hanna”. “Leuk je gezien te hebben, Hanna” zegt hij terwijl hij Viktor een stomp geeft en hij fluistert: “Goed gekozen, bro”. “Doei, Nicolai” hoor ik Viktor zeggen en de deur gaat dicht. “Waar waren we gebleven” vraag Viktor. “Bij het eten” geef ik snel antwoord en ik pak een stuk pizza. Viktor zet de tv aan en pakt ook een stuk pizza. Ik ga tegen hem aanhangen en val weer in slaap.