Dubbel leven

Part 24: Wat thuis heet...

Ik wordt wakker en zie mijn oude kamer. Oh nee, ik ben dus echt thuis. Ik kijk eens goed rond en zie een oude foto met Eva, Niek en Arina. Zij zijn hartstikke aardig, maar zij hielden mij onzeker. Toen ik ging studeren heb ik niets meer met ze gedaan. Ik heb al hun berichten genegeerd en ik hoop niet dat ze nu komen. Ik kijk verder en ik zie een knuffelbeer staan. Van wie zou hij zijn? Waarschijnlijk van Peter. Als hij hoort dat ik ziek ben, dan ziet hij een zwakte. En meiden met zwaktes zijn nou eenmaal zijn favoriet. Dan voelt hij zich beter. Ik zoek mijn telefoon maar kan hem nergens vinden. Ik stap uit bed en loop de trap af. “He, Han. Wakker”, hoor ik mijn moeder vragen. Ze lijkt oprecht bezorgd, maar je weet het maar nooit. Ik geloof haar dit keer. “Hoe gaat het?”. “Goed, waar is mijn mobiel”, vraag ik en ik lach eens naar haar. “Daar” en ze wijst naar de tafel. “Ik heb weer gelijk hé Hanna. Amsterdam heeft je gesloopt. Je ziet er niet uit”. Oké het aardig doen is ook weer over. Hier heb ik nu geen zin in. Ik wil even met Viktor praten dus ik zeg “bedankt” en ik loop terug naar boven.  Ik open mijn sms en whats app maar geen berichten van Viktor, dus ik besluit hem te bellen. 

Viktor: “He Hanna, schone slaapster”.

Ik moet lachen deze bijnaam klopt echt.

Ik: “He Vikkie, ik mis je”.

Viktor: “Ik jou ook, heb je m’n berichten gezien?”

Ik: “Welke berichten?”

Viktor: “Ik had je gewhatss apped. Ook een foto. Samen met Inge en Nicolai.

Ik: “Vik, ik heb niets gehad”

Viktor: “Er stonden twee blauwe vinkjes, maar je reageerde niet”.

Dan dringt het door hoelaat het is. M’n moeder. Mijn bloedeigen moeder heeft op mijn mobiel gezeten en mijn berichten gelezen. Wat een stomme vrouw denk ik bij mezelf.

Ik: “Viktor, kom me halen. Mijn moeder of vader of Lars heeft die berichten verwijderd. Ik wil weg hier” en ik begin te huilen. Ik haat mijn ouders en Lars.

Viktor: “Weet je het zeker?”, vraagt Viktor lief en ik hoor dat hij het alleen maar vraagt zodat ik nog een keer mijn antwoord herhaal.

Ik: “Vik, je moet mij nu komen halen. Ik woon Steenweg 7. Kom snel”.

Viktor: “Schat ik moet ophangen, want ik moet mijn liefje op gaan halen. Ik zie je wel weer”.

Ik lach door mijn tranen heen en ik weet zeker dat hij eraan komt. “I love you”, zeg ik nog en dan hoor ik niets meer, alleen het piepen van de telefoon. Dit keer vind ik het niet erg dat hij ophangt, want hoe eerder hij bij mij is.

Ik stap uit bed en pak de knuffelbeer op. Hij is zo groot dat zijn armen maar net iets korter zijn dan mijn armen. Voordat ik op het kaartje kijk, ruik ik al van wie hij is. Ik ruik Viktor. Deze beer is van Viktor. Ik zet de beer op mijn bed en ga ertegen aan liggen. Dan komt mijn moeder binnen. “Oh, je hebt je beer gevonden. Van wie is hij?”. Wat schijnheilig is die vrouw. Ze weet best van wie hij is. Ze heeft mijn berichten verwijderd. “Mam, ik moet je iets vertellen”, zeg ik heel bot. “Ja, dat denk ik ook” en ze pakt een stoel en ze gaat er uitgebreid bij zitten. “Mam, ik heb een vriend”, zeg ik met een triomfantelijk gezicht. Ze blijft stil, maar ik zie dat ze geniet dat ik dit opbiecht. “Hij heet Viktor Fischer en hij speelt bij Ajax. We zijn bijna een maand samen, maar het voelt al als 1 jaar”. “Hanna, kijk wat die jongen met je doet. Hij sloopt je”. “Mam, wat ben je dom”, floept eruit. “Pardon, Jonge dame”. Ze noemt me eindelijk jonge dame. Misschien moet ik haar vaker beledigen. “Chronisch ijzertekort komt niet door een jongen. Het is chronisch. Ik heb het mijn hele leven al gehad, maar het is nu pas erg geworden”. “Ik wil jou niet meer spreken en je maakt het uit met Viktor”, zegt ze en ze loopt weg. “Nee”, zeg ik boos en ik zie haar nog 1x omkijken. “Ik speel trouwens ook bij Ajax”, zeg ik met de grootste lach op mijn gezicht. Ze blijft staan en ik zie haar boos worden vanbinnen, maar ze zegt niets meer. Ze gelooft het vast niet. Dan loopt ze door en gooit ze de deur dicht.  Ik ga weer in de armen liggen van de teddybeer en ik ruik de geur van Viktor. Ik ben blij.