Dubbel leven

Part 31: Dokter

We rijden de parkeerplaats van schiphol af. Het is half 4 en we moeten gelijk door naar het ziekenhuis. Ik hoop dat ze goede uitslag hebben over mijn bloed. Vorige week moest ik bloedprikken en nu hebben ze de uitslag. “Zenuwwachtig?”, hoor ik Viktor vragen. Zenuwwachtig? Nee, dat niet, maar wel spannend. Wat als ik nooit meer kan voetballen? Wat als ik zo moe blijf? “Nee, hoor wel spannend”. “Ik ben er altijd voor je schatje wat de uitslag ook is”.

We lopen naar binnen en we zijn te laat. “Sorry net terug uit Engeland”, zegt Viktor. “Geeft niet, goed gespeeld hoor”, zegt dokter De Bruit, terwijl hij een lach op zijn gezicht krijgt. Viktor mocht spelen tegen Everton, omdat Milik in de tweede helft last kreeg van zijn hamstring. Jammer voor Milik en ik hoop zeker dat het snel over is, maar het was echt geweldig voor Viktor. Toen ik zag dat hij erin kwam werd ik helemaal warm van binnen en was mijn moeheid helemaal weg. Ik stond op en schreeuwde alles bij elkaar. Toen Viktor klaar was met zijn te korte warming up keek hij naar mij en zwaaide heel even. Ik schreeuwde mijn longen uit mijn lijf. Inge zei dat ik rustig moest doen en Nicolai lag helemaal dubbel. Het stond 0-0 en Ajax was de onderliggende partij. Ik zat achter de dug out en toen Viktor erin kwam riep het uitvak eerst “MILIK, MILIK, MILIK”. Toen Viktor het veld in kwam ging het over in “VIKTOR FISCHER, wie kent hem niet, Viktor Fischer is een echt ajacied”. Het klonk zo mooi dat ik er vleugels van kreeg. Ik weet niet wat voor gevoel Viktor kreeg, maar hij speelde in ieder geval fantastisch. Ajax groeide in de wedstrijd hoe langer ze speelden. In de 90ste minuut stond het jammer genoeg nog 0-0. Toen werd Joël omver getrapt tijdens een corner en gaf de scheids gelijk een penalty. Viktor stond als eerste bij de bal en iedereen wist dat Viktor hem moest nemen. Dit was zijn rentree in Ajax 1 en hij kon het. Nu Milik geblesseerd was, moest hij het maar doen. Viktor nam de penalty en hij deed dit ook nog op een geweldige manier; een panenka. Het uitvak ontplofte en ik ook. Ik werd helemaal gek en wist niet meer wat ik deed. Na de penalty was gelijk de wedstrijd voorbij en Nicolai duwde me naar voren de trap af. Ik was zo blij dat ik alles over me heen liet komen. Nicolai tilde me over de boarding en ik begon te rennen naar Viktor, mijn knie deed veel pijn, maar ik voelde niets. Ik rende en ik rende. Heel het team rende naar Viktor en Viktor stond vast in het midden. Toen ze mij aan zagen komen, stapten sommige spelers weg. Ik liep door een soort poort van spelers en ik sprong in Viktor zijn armen. “MIJN SCHATJE”, riep ik keihard uit, terwijl ik wist dat niemand het zou horen. Deze 1-0 was nodig, want in de ArenA was het 0-0 gebleven. Nu hoefde ze geen verlenging of penalties. Voor mij leek het alsof ze de finale hadden gewonnen, maar dat is jammer genoeg nog niet zo.

“Dank u wel”, zegt Viktor verlegen. Dat is zo schattig aan hem. Soms is hij zo zelfverzekerd, op het voetbalveld bijvoorbeeld, maar als iemand hem dan een complimentje geeft dan wordt hij verlegen. De dokter begint met praten. “Hoi, Hanna, hoe gaat het?”. “Ik voel nog niet veel verschil”, geef ik eerlijk toe. “Oké. Uit de bloeduitslag is wel gebleken dat je medicatie goed aanslaat en dat je ijzergehalte langzaam stijgt. Je zou je dan ook beter moeten gaan voelen”. “Dokter, ze slaapt nog verschrikkelijk veel en volgens mij voelt ze zich niet echt beter”, zegt Viktor net alsof ik niet zelf kan praten, maar ik weet dat hij het heel lief bedoeld. “Dat kan, want we hebben nog iets anders gevonden in de bloedtest”. Ik kijk de dokter verbaasd aan en ik zie Viktor opzij kijken. “Wat dan?”, vraagt Viktor snel. “In het bloed hebben we een hoog gehalte van HCG gevonden”. Ik krijg een grote lach op mijn gezicht. Ik, als verloskunde studente, weet wat een hoog gehalte HCG betekent. Dat betekent dat je zwanger bent. Ik begin hardop te lachen en de dokter kijkt verbaasd. “Weet je wat dit betekent?”. Ik knik en Viktor kijkt mij nog verbaasder aan. “Wilt u het dan zelf tegen Viktor zeggen?”, vraagt hij en ik leg mijn handen op mijn buik. “Ja, is goed” en ik heb nog steeds de grootste lach op mijn gezicht. Ik wrijf nog wat opvallender over mijn buik en ik zie dat Viktor niet meer kan wachten. “Schat, we zijn zwanger”, zeg ik. Viktor slaat zijn hand voor zijn mond en er rolt een traan over zijn wang. “Dat is geweldig Hanna, ik houd van je en samen een kind is het mooiste wat er kan gebeuren”. We staan tegelijk op en vliegen elkaar om de hals. “Wij worden ouders, Hanna, geloof je het al?”. Ik zoen hem op zijn lippen en ik voel zijn handen op mijn buik. Hij laat mijn lippen los en bukt. “Hoi, kleine Fischer, ik houd van jou en je moeder. Ik zal alles, maar dan ook alles, voor je doen”. Wat zegt hij dat mooi. Ik voel een traan over mijn wang. Viktor komt weer omhoog en zegt: “Dit is de beste dag uit mijn leven”.