Loving You Till Last

chapter 9

Chapter 9

After that tuluyan konang tinahak ang pathway papunta sa gate. Marami akong nakakasalubong na mga college students kung makikihalo ako sa kanila hindi ako maituturing na guro. Well that was true. Ewan ko ba kung bakit pa ako naging guro, eh puro naman lesson plan o dika motivation sa pagiging guro blah blah blah! Ang sakit na sa sikmura.

Kung tutuusin simple lang naman ang gusto ko. Ewan ko rin. Wala akong ediya, pero kung tutuusin mas maganda ang kalagayan ko kaysa sa iba. May nanay ako na nag mamahal sa 'kin. May mga pamilya ako, kaso ano nga ba?

"Ziya Rien!"

Natulala ako sa isiping 'yun nang makita kong may tumawag kay Ziya, na papalapit na sa gawi ko. Hindi ko siya napansin, she's scrolling something on her phone.

"Ziya, please pumayag kana."

"Ilang ulit ko bang dapat sabihin sa inyo na pag iisipan kopa."

"This is the last chance I give to you."

"Wala akong pake, hindi naman lahat ng last chance nakakabago ng tadhana, yung iba nasabi lang na last chance dahi-"

'Dahil?'

Hindi niya naituloy ang sasabihin dahil tutok na tutok ako sa mga katagang sasabihin niya.

"Ano?" takang sagot ng babae sa kanya.

"Wala, Sige. Stop bothering me because there is no chance for you to win when I enter the field again." dahan dahan siyang ngumisi at linagpasan ang babae, ewan ko kung sino siya, pero mukang taga ibang paaralan ang estudyanteng 'yun.

"Handa akong bayaran ang tuition mo, just give up." Sigaw niya. Natigilan si Ziya at marahang liningon ang babae.

"Hindi ko nakalimutan ang mga sinabi mo sa'kin nung mga oras na 'yon. Dahil sa isang pag kakamili nawala lahat, pati ang isang taong iniingatan ko," sagot ni Ziya sa babae. Natulala siya at umiling, kung tama ang pag kaka titig ko. Umiiyak ang babae.

"Pasyensya na. Sasabak ang kapatid ko ngayong taon kaya natakot ako."

"Ano ang ikinatatakot mo," si Ziya na parang timang na nag sasalita.

"Na baka malaman niya ang mga pinaggagawa ko at ng mga kasamahan namin."

"Hindi ako tsismosa, kaya wag kanang mag alala."

Hindi ko pero mabilis kong pinara ang jeepney at nag salita.

"Ayaw mobang sumakay?" patanong kong wika kay Ziya. Nag aalinlangan pa siyang sumagot at liningon ang babae.

"Sasakay ako Fahad."

Parang isang haplos ang pagkasambit niya sa pangalan ko. Gusto kong ngumiti pero tulala akong tumango.

Sumakay siya at tumabi sakin. May mga pasahero rin naman pero parang wala akong maramdaman.

Wala siyang kibo at ganon din naman ako. I don't know what is going on.

"Para!" saad ni Ziya at aambang ipapasa ang bayad sa kaharap niya.

"Heto po," wika ko sabay bigay ng tamang pasahe para sa aming dalawa. Nauna akong bumaba at zumunod siya.

Maraming mga sasakyan ang nag sisidaan sa daanan. May mga employee rin ng mga building or company ang nag hihintay na mag green light.

Nasa gilid kami ni si Ziya at sa pedestrian lane kami tatawid papuntang Subway.

"Saan ang tungo mo?"

Nilingon ko siya at tumingin kung saan saan, ayoko ng eye contact. Feeling ko nalulunod ako, what a gay mood.

"Ah..."

"Mag tratrabaho ako tutal wala ka namang klase sa 'men."

What?

"Teka!"

Pigil ko nang aambang tatawid siya kahit di pa nag grgreen light. Feeling ko dumodoble ang heart beat ko.

'Don't fall to someone you can't have'

I badly want to go insane! Taka niyang binalingan ang kamay kong nakahawak sa palapulsuhan niya.

"S-sin..."

"Para kang abnormal," ngiwi niya sakin at natawa, ewan ko kung ano ang gumagana sa utak niya at ganito siya. Abnormal pero iba ang feeling pag siya ang sumasambit non.

"Tch! Nagugutom ako kaya ako nandito."

Patago kong ngiti habang sinusundan siya patungong Subway.

"Goodafternoon!"

"Goodafternoon Ziya!"

"Oh! May kasama ka?" wika ng babaeng kinausap ko noon nung hinanap ko pa si Ziya.

"Ah. Oo!"

Pumasok sa loob si Ziya para mag suot ng isang uniform. At may nilagay ma sumbrebro sa ulo na kulay black.

Omorder ako ng special menu pero diko alam kung paano e-explain ang matulis na tingin sa 'kin ng babae.

"Ah, special order."

"Uhm... diba ikaw yung nag hahanap kay Ziya nung mga nakaraan?"

Natigilan ako buti hindi 'yun narinig ni Ziya.

"Ah... nag kakamali ka ata." ngiwi ko at naupo sa vacant table.

Pero matalim parin ang titig niya sa'kin at nagtaas ng kilay pa.

"Hindi mo ako maloloko, naka polo kadin nung pumunta ka rito. At tsaka yung ayos mo! Halatang galing sa trabaho."

I wasn't thinking that way, but how come this woman remeber me? Kung sabagay nga naman oh!

"Oo na!" Ngumiwi ako at nagpatuloy sa pagsasalita, "Pero h'wag mong sasabihin kay Ziya na hinahanap ko siya nang mga nakaraan."

Ngumisi siya at nag salute, what an epic move.

"Makaka-asa ka sa 'kin Mr."

Ilang oras ang hinintay ko kay Ziya ng hindi na iinip. Hindi ko alam kung bakit, kung bakit ako ganito. Paminsan sumusulyap si Ziya sa gawi ko at sinesenyasan niya ako na umuwi na, pero na-iinjoy ko kasi ang pananatili sa trabaho niya kaya umiling ako at sumenyas din.

'Sabay na tayo pa uwi'

Mukang na kuha niya ang ibig kong sabihin, kaya tumango siya at inentertain ang mga costomer na paparating.

"Table twenty three!"

Napangiti ako nang matapos si Ziya sa kaniyang trabaho, I stand and wait for her to get her bagpack. Sumenyas siya sa kaniyang kasama na uuwi na, tumango naman ito at sumenyas din sa akin.

"Sana na una kanang umuwi," pagbasag niya sa katahimikan nang makalabas na kami.

Nakita ko ang reflection ng ilaw sa kaniyang mga mata at huminga nang malalim.

"Hinintay na kita, wala naman kasi akong gagawin eh."

Tumango naman ito at liningon ako.

"You can take a jeepney here," natulala ako sa kaniyang sinabi at ngumiwi.

"Engot ka talaga, ano ang saysay nang paghihintay ko kanina kung uuwi akong mauna?" Taray ko sa kaniya.

"Maglalakad lang kase ako." Pagpapa-intindi niya, kaya agad akong sumagot.

"Edi maglalakad tayo!" Nauna na akong naglakad habang nakangisi, I can't help but to smile, because of her. Hindi ko alam kung ano ang mga nangyayari sa akin, pero one thing is sure I smile because of this silly girl.