ghost, taennie

g-28

Taehyung'dan

Chaeyoung nefes nefese beni es geçerek içeri girmişti. Kapıyı kapatıp arkasından ilerlediğimde koltuklara oturmuştuk.

"Ne oldu Chaeyoung? Koşarak mı geldin?" Jennie onun bu halini görünce merakla sormuştu.

"Evet. Heyecandan duramadım yerimde. Koşarak geldim."

"Ne oldu?"

"Bitki! Bitkiyi bulduk. Annene de haber verdik. Birazdan Lalisa işten çıkacak ve beraber bitkinin olduğu yere gideceğiz. Kökünden koparmak için büyü yapmamız gerekiyor."

Sessizce oturmuş onları izliyordum. Moralim yerle bir olmuştu.

"Ah öyle mi?" Jennie'nin de sesi üzgün çıkınca onun da bitkiyi bu kadar erken bulacaklarını beklemediğini anlamıştım.

"Neden üzüldün şimdi?"

Jennie sessiz kalınca bana dönmüştü. Ama benim de yüz ifademin ondan farkı yoktu.

"Doğru. Pardon. Ben heyecanla falan geldim ama sizin için iyi bir haber değil bu."

Jennie sıkıntıyla nefesini vermiş ve ayağa kalkmıştı.

"Hadi gidelim biz. Lalisa sonra gelir."

Chaeyoung ayaklanmış ve kapıya doğru yürümüştü.
"Ben dışardayım."

Bizi yalnız bıraktığında Jennie yanıma geldi ve elimden tuttu.

"Gidelim mi?"

"Jennie bu kadar erken bulunmasını beklemiyordum."

"Ben de beklemiyordum ama yapacak bir şeyimiz yok Taehyung."

Aşırı üzgündüm. Midemin kasılmasını ve başıma giren ağrıları hissediyordum. Kalbim ağrıyordu.

"Gitmeni hiç istemiyorum."

"Ben de istemiyorum. Ama benim elimde olan bir şey değil, biliyorsun."

Başımla onayladım. Evet onun elinde değildi.

"Biliyorum."

Ellerini yüzüme çıkarmış ve okşamıştı.

"Sen her zaman kalbimde olacaksın."

Oturduğum yerden kalkıp onunla aynı hizaya geldim ve dudaklarını uzunca öptüm. Birdaha öpemeyebilirdim, birdaha onu göremeyebilir ve bana hissettirdiklerini asla hissedemeyebilirdim.

Aynı doyumsuzlukla bana karşılık vermişti ve saçlarımı okşamaya başlamıştı. Çok erkendi. Her şey için çok erkendi. Onun sevgisini doyasıya hissedemeden gitmesi, yaşadığım en adaletsiz olaydı.

Nefesimiz kesildiğinde geri çekildik. Alnımı alnına yasladım.

"Seni seviyorum."

"Ben de seni seviyorum Taehyung."

Ona baktığımda gözlerinden yaşlar aktığını gördüm. Bir elimi yüzüne çıkartıp elmacık kemiğinden aşağıya akan yaşı sildim.

"Ağlama."

"Sen de ağlıyorsun."

O bunu diyene kadar bunun farkında bile değildim. Geri çekildim ve gözyaşlarımı hemen sildim. Böyle yaparsam onu daha çok üzerdim.  En nihayetinde hatırlayacak ve unutmayacak kişi oydu.

"Ağlamak yok."

"Elimden geleni yapacağım. Döneceğim."

"Biliyorum. Elinden geleni yapacaksın."