Ben Kazandım 🃏(1-2)

45. Bölüm Konuş!

Yutkundum ama canım acıdı 

''Bu böyle olmayacak hastaneye gidiyoruz'' Yusuf abim kolumu kavrayıp ilerleyecekken kolumu çektim. Etraf dönüyordu, sesler tekrardan kesilirken nefes alış verişim hızlanıyordu

Gözlerimi kapatırken dizlerimin üzerine çöktüm, vücuduma değen elleri itiyordum. Sanki ateş dokunuyormuş gibi yakıyordu vücuduma değen eller

''Dokunmayın!''eller anında geri çekilirken tekrardan ben ve kalp atış sesim yalnız kaldık, otelde ve hastanede gördüm yani nereye gideceğimizi biliyordu. Amacı psikolojik baskı, psikolojik... o bekaret olayı, vicdan azabı çekmem için yaptığı konuşma, Ali ve Cemal'in ölmüşü... eğer bunları yapacak kadar zeki ise kendini belli etmezdi ya da eder miydi? Tek kişi değildi başta öyle düşünmüştüm ama şimdi mantıklı bile gelmiyordu

Gözlerimi araladım ve ayağa kalktım, psikolojik baskı uygulamaya devam ediyordu. Amacına ulaşıyordu, şu an kötü bir durumdaydım. Abimlerle, Uraz'la ve Mert'le de kavga edeceğimi biliyordu

Mert'in elindeki silahı hızla aldım ve koşarak ilerlemeye başladım, sesleri duymaz oldum resmen

''Çık önümden!'' bağırmam önümdeki korumaların çekilmesini sağlamıştı, arabanın kapısını açtığım gibi Murat'ı arabadan indirdim ve sırtını arabaya yaslayıp silahı boğazına dayadım. Kolları bağlı olduğu için bana bir şey yapamazdı

''Ben size bu adamı buradan götürün demedim mi?!''Ateş abim korumalara bağırıyordu ama umrumda değildi

''Konuş, bilerek yaptın dimi! Az önceki laflarıda bilerek söyledin! Biliyordun böyle olacağını! Dimi, konuşsana!''kolumdan tutulsamda hızla kolumu çektim ve kolumu tutan Hakan'a silahı doğrulttum

''Sakın yaklaşmayın! Sakın!''Hakan kollarını kaldırarak geri çekildiğinde Murat'a döndüm, gülümsüyordu.

''Amacın baştan beri buydu! Psikolojik baskı, az öncekileride bilerek söyledin! Bu olayların yaşanmasını sağladın! Biliyordun aramızın bozulacağını! O hastane o otel hepsi aramızı bozmak içindi! Dimi, konuşsana! Konuş!''kendime çekip sert bir şekilde arabaya ittim. Konuşmak zorundaydı, yanaklarım ıslanırken gülümsemesi büyüdü

''Konuşsana! Bir şey söyle! Evet hepsi benim planımdı de! Ben bozmaya çalıştım aranızı! Psikolojini ben siktim desene!''burnumu çektim artık dayanamıyordum, bilerek yaptım demeliydi buna ihtiyacım vardı

Bilerek yaptım dediğinde rahatlayacaktım ve onun gereksiz oyununa kanmayıp aramızı düzeltecektim ama o yapmadıysa işler değişirdi

''Konuşsana! Cemal ölmedi dimi!Sen bilerek vicdan yaptırtmaya çalıştın!'' Hâlâ konuşmuyordu ve bu benim sinirlerimi daha çok bozuyordu

''Konuş! Yoksa öldürürüm seni kendi ellerimle hemde''

''Öldür''tek dediği bu muydu?Onca şey dedim tek bunu mu diyecekti? Hıçkırıklarım benden bağımsız kendini belli ederken yakasını bıraktım ve biraz geriledim. Korumalar hızla Murat'ı tutup arabaya bindirirken ben hıçkırıklarımla tek kalmıştım

Ayaklarım aniden iflas etti, kendimi bacaklarımın üstüne oturmuş buldum. Silah elimden düşerken yüzümü ellerimle kapatıp göz yaşlarımı ve hıçkırıklarımı serbest bıraktım 

''Meleğim''etraftan sesler geliyordu ama hıçkırıklarım sesleri bastırıyordu. Ayağa kaldırıldım ama bir şey yapacak halim yoktu, gözlerim kapalı ağlıyordum. Biri beni kucağına aldı ve ilerlemeye başladı, nefessiz kaldım.

Arabaya bindirildim ama hâlâ Uraz'ın kucağındaydım, başımı tutarak göğüsüne yasladı

''Ağla meleğim, dök içini''ağlamam şiddetlenirken ayaklarımı uzattı ve kollarını bana doladı. Buna ihtiyacım vardı ama Murat'tan bir şeyler duymaya daha çok ihtiyacım vardı