Bağırarak Fısılda

GİRYE

5  Eylül 2020...

Her şeyin üzerinden tam bir hafta geçmişti ve ben artık biraz daha rahattım.En azından kafamdaki düşünceler ve ihtimaller artık yok olmuştu.Hayat bazen çok çekilmez oluyordu ama işte bir şekilde idare ediyordum,idare etmek zorundaydım.

Hiç kimsenin hayatı kolay değildi...Kimse bir kimsenin gece attığı sessiz çığlıkları duymuyordu,akan gözyaşlarını silmiyordu,onun başını kendi omzuna koyup güvende olduğunu hissettirmiyordu,'Yalnız değilsin ben varım' demiyordu...

Hayatta sadece kendimize en fazla değer vermeyi,önemsemeyi,acıtmamayı,incitmemeyi,sevmeyi öğrenmemiz lazım.Çünkü biz önce kendimizi sevmezsek kimse bizi sevmezdi.,önce biz kendimizi önemsemez isek kimse bizi önemsemezdi,eğer önce biz kendimize değer vermezsek kimse bize değer vermezdi.

Her şeye önce kendimizden başlamalıyız konu her ne olursa olsun...Hayat bize acımaz iken biz canımız daha fazla yanmasın diye mücadele etmeyi öğrenmeliyiz.

Yatakta düşünürken annemin odama bir anda girmesi ile sıçrayıp yattığım yerden doğruldum. Şimdi hatırlamıştım annem ile babam bugün bir ihale için İzmir'e gideceklerdi annem bu yüzden bu kadar telaşlıydı ve acele ediyordu.Galiba yine yataktan vaktinde çıkmamıştım.

-Ada hadi kızım!Artık yataktan çık yoksa uçağı kaçıracağız,baban uçağa binene kadar Deniz ve seni yanında görmek istiyor.Saat yedi ve uçak yedi buçuk da kalkacak.

-Ve sen beni şimdi uyandırıyorsun?Anne ya ben beş dakikada hazırlanırım hemen, sen git Denizi hazırla .Ben geç olmadan yanınıza gelirim

Dedim ve üzerime battaniyeyi çekerek geri yatağa girdim.Ama battaniye üzerimden saniyesinde geri alınmıştı.Annem bu sefer yüksek ses ile konuşmaya başlamıştı.

-ADA!Hadi kızım lütfen beni daha fazla yorma.Sen artık yetişkin bir bireysin ve bunun farkında olarak yaşamalısın.

-Peki anne o zaman bana hazırlanmam için müsaade et lütfen.

Annem beni başı ile onayladıktan sonra odamdan çıktı,bende sızlanarak yataktan çıktım ve hazırlanmaya başladım.Aynadan kendime baktım ve kendime 'Günaydın bebek' dedim ,elbise dolabından kendime kıyafet seçerken biraz önce düşünmeden yaptığım şey için gülüyordum.

Kimsenin bana günaydın demesine ihtiyaç duymuyordum.Her ne istiyorsan bu isteğimi kendi kendime yapıp ortadan kaldırıyordum.Bu sayede canım daha az yanıyor,daha az üzülüyorum ve daha az ağlıyorum.Kendi kendime yetebilmeyi öğrenmiştim.

Daha fazla oyalanmadan hazırlanıp hızlıca aşağı indim.Uçağın kakmasına yirmi dakika vardı,herkes çoktan hazırdı.Deniz beni görür görmez koşarak boynuma sarıldı.

-Günaydınn abyaa,nayışsın?

-Günaydın birtanem ,iyiyim sen nasılsın bakalım?

-Bende iyiyim abya hatta çok enerciğim bugün.

Biz Deniz ile konuşmaya devam ederken babam konuşmamızı böldü.

-Hadi çocuklar sohbetinizi arabada yaparsınız yoksa geç kalıp uçağı kaçıracağız .Eminim ki bunu hiç birimiz istemeyiz.

Arabaya bindiğimiz de annem ile babamın yüzünde bir hüzün vardı .Bunun nedeni galiba bizden birkaç gün ayrı kalacak olmalarıydı.Yolda gitmeye devam eder iken annem ile babam sürekli derin nefes alıp veriyordu,ister istemez bu durumdan rahatsız oldum ve çekinerek sordum;

-Bir sorun mu var?Neden sürekli derin nefes alıp veriyorsunuz?

Annem susmaya devam ederken babam sessizliğini bozdu.