Μερια της Kelsey:
Δυο μερες. Εχουν περασει δυο μερες απο τοτε που εχω να δω τον Justin και υποθετω οτι μπορεις να πεις οτι ειμαι ανυπομονη.
Εννοω οτι το να περναει σχεδον καθε μερα που δεν μπορω να τον δω ειναι μια μεγαλη αλλαγη ειδικα ενω εχω συνηθισει να ειμαι κοντα του ολη την ωρα και να νιωθω το αγγιγμα του.
Επισης λαχταραω να νιωσω τα χειλη του στα δικα μου. Πες με τρελη αλλα αυτο το αγορι μπορει να φιλαει και να σε κανει να νιωθεις σαν να εισαι στην κορυφη ενος συννεφου.
Τα δαχτυλα μου ολη τη μερα εχουν την επιθυμια να του στειλω μηνυμα και να τον ρωτησω αν ειναι ενταξει ή το τι συμβαινει με την ερευνα αλλα ο Justin με προειδοποιησε να μην το κανω επειδη οι μπατσοι θα ελεγχξουν το κινητο του για να δουν αν εστειλε μηνυμα σε καποιον για τον Parker.
Μισουσα το να μην μπορω να ειμαι εκει με αυτον σε καθε βημα αλλα χαιρομαι που με κρατησε ασφαλη. Το τελευταιο πραγμα που χρειαζομαι τωρα ειναι να μπλεχτουν οι γονεις μου.
"Δεσποινις Jones, υπαρχει λογος που δεν προσεχεις στο μαθημα μου?" Πεταχτηκα για να δω την Κ. Hendricks να με κοιταει μεσα απο τα γυαλια της.
Δαγκωσα το χειλος μου, τα μαγουλα μου ισως ειχαν το χρωμα της ντοματας. "Οχι K. Hendricks."
"Τοτε σου προτεινω να προσεξεις και να σταματησεις να ονειρευεσαι."
Εγνεψα, παρακολουθωντας τη καθως μου εδωσε ενα σφιχτο βλεμμα πριν γυρισει και συνεχισει το μαθημα της.
Ηταν η τελευταια ωρα της μερας και περιμενα να βγω απο αυτην την καρεκλα και να παω σπιτι.
Προτιμω να ειμαι στο δωματιο μου παρα να καθομαι εδω και να ακουω την Κ. Hendricks να μιλαει για το πως ξεκινησε ο 2ος παγκοσμιος πολεμος για να ειμαι ειλικρινης.
Ανεβοκατεβαζα το ποδι μου, χτυπωντας τα δαχτυλα μου ατελειωτα στο θρανιο μου, μετρωντας καθε δευτερολεπτο που περνουσε μεχρι να χτυπησει το κουδουνι.
Η Carly κρατουσε τις ταμπελες τις για το τι συναιβαινε και επειδη τελειωσε με ολες τις ερωτησεις, πηρε αδεια απο τον Justin για να μου μιλησει.
