ʙʟᴜᴇ (and) ʟᴀᴋᴇ |√

5.

Blue

Μήνες πέρασαν 

και νέα πουθενά

κανείς δεν μίλαγε πλέον για εσένα

λες και δεν υπήρξες ποτέ 

λογικά σε ξέχασαν,

ξεχάστηκες αμυδρά.. 

Εγώ στην ίδια τοποθεσία στεκόμουν σαν άγαλμα,

παρέα με την μοναξιά της απουσίας σου 

θα' θελα να μου έστελνες κάποιο γράμμα,

όπως και στα ταξίδια σου στην Αμερική 

άραγε που να είσαι τώρα;

ποια θα μπορούσε να σου κάνει παρέα;

Αρχίζω και τα χάνω 

μπερδεύομαι 

και δεν ξέρω τι να περιμένω..

εσένα 

ή εκείνη;

εμάς

ή κανέναν;

Σα σήμερα θυμάμαι εκείνη την γλυκόπικρη φράση:

«να με περιμένεις κάτω από το ξέφωτο»

και αναλογίζομαι 

με τόσα ψέματα και σ' αγαπώ που έντυσε τις λέξεις, 

άντε να δω πως θα τα ξεμπλέξει

φαντάσου πόσο δύσκολο θα είναι,

να τον ξαναπιστέψεις

Πότε θα επιστρέψεις στα μέρη μας Lake;

πότε θα μου φέρεις τις αγαπημένες μου ρόζες;

πότε θα με πας μία βόλτα στα βουνά μας;

πότε θα με αγαπήσεις, 

όπως σε αγάπησα και εγώ;

Γιατί δεν μου μιλάς;

γιατί μου στέλνεις μηνύματα με τα μαύρα κοράκια;

γιατί δεν μου επιστρέφεις όλα όσα σου έδωσα;

γιατί με αφήνεις να περιμένω όλα όσα έχουν -ήδη- ξεχαστεί;

γιατί να σε περιμένω;

Κουράστηκα

κουράστηκα να βλέπω παντού τα μάτια σου

τις ανάσες σου,

τα σημάδια σου 

Αυτή η αναμονή με σκοτώνει,

με βάζει σε επικίνδυνα τρυπάκια

αλλά εσύ που να το ξέρεις;