Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Lake
Μου έχει λείψει η επαφή μας
δεν θα αντέξω για πολύ μακριά της
δεν ξέρω τι κάνω..
δεν ξέρω τι πάω να κάνω σε εμάς
Είμαι σκόρπιος μέσα σε ένα σκοτεινό χώρο
όπως και το πεταμένο μου γράμμα ακουμπισμένο πάνω στο σκονισμένο σκαμπό
παράλληλα,
σκονισμένες αναμνήσεις μου χτυπούν την παλιωμένη πόρτα
την έβλεπα εκεί να χαμογελά στον ύπνο της,
να κοιτώ τις κοφτές της ανάσες
το λευκό της δέρμα,
που είχε την δύναμη να μου προκαλεί πυρετό
το κολύμπι της στο ποτάμι,
που μετατρέπονταν σε υγρή αγκαλιά με την υφήλιο..
έβλεπα το καλοκαίρι,
το οποίο δεν ήταν πλέον έξω
ήταν εκείνη..
Να πάρει!
την αγαπώ..
Να πάρει!
δεν αντέχω να μην αναζητώ αυτό που λαχταρώ,
μα συνάμα πολεμώ
Μπορεί η αγάπη αυτή να με πεθαίνει,
και η απόσταση να με αρρωσταίνει
να με ρίχνει στα πατώματα,
να με ζαλίζει όπως το άγριο μεθύσι
όμως,
τα μεγάλα σαρκοφάγα αισθήματα που με κατάπιαν
αυτά ήταν που μου σε στέρησαν
άραγε θα μπορέσω να μεθύσω πάλι από τα φιλιά της;
όχι
όχι
πρέπει να την ξεχάσω,
όπως θα έχει κάνει ήδη και εκείνη
Σίγουρα θα έχει κλειστεί μέσα σε μία άλλη αγκαλιά,
που θα της προσφέρει όλα όσα της αξίζουν
εγώ δεν της άξιζα ποτέ
ήμουν πάντοτε το πρόβλημα
πάντα άφηνα ένα κενό ακάλυπτο..
Φοβάμαι να μη συνηθίσω έτσι,
πάντα από μακριά να την αγαπώ
και αυτό φαντάσου πόσο με σκοτώνει
κάθε φορά που η μορφή της με στοιχειώνει...
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
ʙʟᴜᴇ (and) ʟᴀᴋᴇ |√
PoetryΜε έκανε να νιώσω. Έτσι όπως δεν είχα ξανανιώσει. Έτσι που δεν ήξερα τι ήταν. Έτσι όπως πίστευα πως νιώθουν αυτοί στις ταινίες και τα παραμύθια. Ευτυχία, ήταν, νομίζω Αλλά, ήταν..
