Με έκανε να νιώσω.
Έτσι όπως δεν είχα ξανανιώσει.
Έτσι που δεν ήξερα τι ήταν.
Έτσι όπως πίστευα πως νιώθουν αυτοί στις ταινίες και τα παραμύθια.
Ευτυχία, ήταν, νομίζω
Αλλά, ήταν..
Γεννήθηκε σε γαλανά νερά του περσινού Ιούνη. Πέρασε εκείνη την Πανσέληνο που καμία καρδιά δε μένει δίχως σκίρτημα μπροστά της.
Εκείνη έλεγε για πάντα.
Εκείνος έλεγε για πάντα.
Δίνανε υποσχέσεις αιώνιας αγάπης κι ήταν τα τζιτζίκια του καλοκαιριού μάρτυρες και τραγουδιστάδες αυτού του δεσμού.
Κι ήρθε ο φετινός ο Αύγουστος. Και κάπως θάμπωσε τούτο το «για πάντα».
Σα να ξεθύμανε η δύναμη του όρκου.
Ίσως να έφταιξε η ρουτίνα, η απόσταση, τα σβησμένα φιλιά πάνω στο κορμί της, οι λανθασμένες σκέψεις και των δύο. Από το σκοτάδι εκείνη δεν έβλεπε θάλασσα. Ούτε κι αυτός από το κενό. Σιγά σιγά δε βλέπονταν ούτε οι ίδιοι.
Αραίωσαν.
Κι αυτή η απόσταση που τους πείραζε τόσο, πια δεν ήταν και τόσο κακή. Μάλλον ξεκαθάρισε την κατάσταση. Ξαφνικά έγινε ανακουφιστική. Και κάπως έτσι το «για πάντα» έγινε «βλέπουμε». Και το «βλέπουμε», «δε βαριέσαι», και το «δε βαριέσαι», «τα λέμε σύντομα». «Να με περιμένεις», έλεγε πότε ο ένας τους «θα σε περιμένω», απαντούσε πότε ο άλλος.
Ώσπου, το καλοκαίρι έφτασε προς το τέλος του.
Η Blue δεν άντεξε να τον περιμένει. Βυθίστηκε μέσα του και ορκίστηκε πως θα έμενε εκεί, μέχρι οι ψυχές τους να ξανασυναντηθούν.
Ο Lake ξεβρασμένος απ' τη θάλασσα, λιπόθυμος και ταλαιπωρημένος, άψυχος σχεδόν, δίπλα στη σανίδα σωτηρίας του, που έχει χαθεί, νιώθει τα κύματα να τον χτυπούν ακόμη. Βούτηξε για να την σώσει από την δική του θαλασσοταραχή, αλλά δεν τα κατάφερε..
Φαίνεται πως τα συναισθήματά του για εκείνη, η δίψα και η λαχτάρα για αγάπη μα συνάμα και η αμφιβολία, έπνιξε τον έναν. Και αυτό στιγμάτισε τον άλλον.
Προτιμούσε να πνιγεί από τον πόνο που ο ίδιος είχε προξενήσει,
παρά να βρει εκείνος τη στεριά.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Β: «Θα σε περιμένω εκεί που η αναμονή πλέον δεν θα με σκοτώνει..»
