Kabanata 4

8 1 0
                                    

Kabanata 4

"Oh, bakit namumula ka?"

Manang Evah's forehead creases grew deeper as soon as she noticed me. Lumapit siya sa akin at sinalat ang noo at leeg ko.

Hindi naman ako makatingin ng diretso sa kanya habang ginagawa niya 'yon.

"Hindi ka naman nilalagnat." I can feel the concern in her voice.

Actually, I feel sick.

I looked at her and swallowed hard. "Uhm... mainit lang po siguro, manang." Naglakad ako palapit sa ref at kumuha ng maiinom. Medyo hinihingal.

Mas lalong kumunot ang noo niya. "Hindi naman, ah." Nanliit ang mata nito sa akin kaya naman agad kong itinuon ang tingin sa iniinom.

Kaya lang ay biglang lumitaw ang imahe ng kapatid nila Jahah sa isip ko. Bigla akong nasamid at natapon ang iniinom sa puting damit na suot.

"Shit." I gasped.

I held my forehead, problematic and feeling so stupid while looking at the mess I made.

This is that man's fault! I mean... he's stares! Kung makatingin ay akala mong may ginawa akong masama. He's looking at me like I just made a sin.

Well, staring at his portrait is not a sin and definitely not illegal!

So why the hell he's staring at me like that?!

"Haynaku, Beatriz. Ano bang nangyayari sa 'yo, anak?" Problemadong tanong ni Manang sa akin.

I smiled shyly.

Trust me, Manang. I don't know either.

"Umakyat ka muna nga sa taas. Magpalit ka muna at kitang-kita ko na ang kaluluwa mo."

I blushed.

Napatingin tuloy ako sa sarili ko.

How am I supposed to walk around while looking like a mess? Knowing there's someone- some people out there that are very judgemental. 'Yung mag-ina, obviously.

"S-sige po." Utal utal kong sinabi at naglakad patungo sa kabilang daan ng mansyon patungo sa hagdanan. Where I possibly can't saw those two people.

Hindi na nagtanong pa si manang kung bakit ako dumaan do'n. She's probably sick of asking me questions that I can't answer. Though, I'm glad she didn't ask, hindi ko naman talaga masasagot kung bakit ako dumaan kabila na hindi ko naman madalas daanan.

I was holding my breath while walking my way into the stairs. Bothered that someone- especially him or her (you know who persons I'm talking about) might see me.

I honestly never complain about this mansion. I never complain about how this can be so big and wide that I need to walk long so I can arrive at my desired destination. Not until now.

Nang makita ang hagdan ay biglang nagliwanag ang buo kong paningin. Kaya lang ay napalitan ito ng kadiliman nang makita si Jahah kasama ang kapatid nito sa may sala. They were both sitting in a different sofa. Seryoso ang isa habang nakadikwatro at umiinom ng kape, nakatingin sa kapatid na parang tanga naman na tawa ng tawa.

Mas binilisan ko ang paglalakad. I didn't dare to take a single glance at them. I walked like everything is normal like the way it supposes to be. I mean... normal naman talaga ang lahat, 'di ba?

Just Roll the Dice (CASTILLEJA SERIES ONE)Where stories live. Discover now