Completely Free From You

CHAPTER 5

"What the hell are you doing, Marcus? Get this woman!" he shouted.

"Weak!" I spit and digged the sharpness of the vase on his throat. It won't kill him. Hindi pa. Mas iginuhit ko 'yun sa lalamunan niya kaya mas lalo siyang nagmura. Hindi ko alam kung bakit walang ginagawa ang mga tauhan niya at hinahayaan lang akong saktan ang pinuno nila.

"This is not enough for all the pain you've caused me and my family!" I angrily spat and deepened the vase. I loathe this man!

"Remove the damn vase on his throat, Larenciana!" malamig na sabi ni Marcus. Hindi ako sumunod at diniin pa lalo ang kapirasong paso sa lalamunan ng ama niya.

"Don't make me repeat myself, Larenciana!" inalis ko ang hawak na kapirasong paso sa lalamunan ni Martino.

Nanginginig akong tumayo at hinarap si Marcus. His eyes are bloodshot, sinasalamin ang mga mata ko. Naglakad ako palapit sakanya at walang pag-aalinlangan na tinarak ko sa dibdib niya ang duguang vase. Hindi 'yon aabot sa puso niya kaya mabubuhay siya.

"There's only a thin line between love and hatred, Del Prado." I said and get the vase out of his skin. He cursed. Hinintay kong may lumapit sa aking tauhan ni Marcus pero wala. I waited for a knife or a gun but nothing came.

Iginala ko ang paningin ko sa paligid at nakatingin lang silang lahat sa akin. Awang ang mga bibig bago dahan-dahang nagsiyukuan. I was bemused that I'm still alive. Walang tumarak na kutsilyo sa katawan ko. Walang balang bumaon.

Binitiwan ko ang duguang vase that cause a break. Naririnig ko pa ang mga daing ni Martino at ang mga mura niya. Naglakad ako palampas kay Marcus pero nahawakan niya ang kamay ko at hinila ako sa dibdib niya.

"I'm proud, Sweetheart." he whispered. Tinulak ko siya at kinalas ang kamay niya sa bewang ko. I look at him with indifference. I won't forget this day. His damn beatings, it will be forever embedded in my heart.

Iniwan ko sila doon at pumanhik sa kwarto ko. I locked the door and I breakdown. Sa kwarto ko, doon ko nilabas lahat. Masaganang tumulo ang mga luha ko na nasundan ng malakas na paghagulhol.

Akala ko dati, hindi niya ako kayang saktan ng ganun kaya inuutusan niya lang ang mga tauhan niya. Akala ko kaya siya umaalis kapag masasaktan na ako ay dahil nasasaktan siyang makita akong nasasaktan. I thought he'll just spank me but we will never go with the beatings. You feel highly of yourself, Larenciana! You aren't special. Pinili ka lang ng ina niya para sakanya pero hindi 'yon rason para paluguran ka. I can take spanks because it's not as painful as the whippings and beatings. Remembering how he stopped his father from beating me and do it instead makes me sick.

You love such man, Larenciana? A man who doesn't think twice to hurt you? Your love is crazy! He doesn't like Anastasia to be his wife? He likes me better? Dream on! He just like a pussy to penetrate! I am amazing in bed, maybe. Even with so much bruises he'll still fuck me. Ganun ata ako kasarap! Na pang kama lang.

Kung sakaling ako ang maikasal sakanya, what will be my life in Del Prado's Mansion? Makakaligtas ba ako sa hagupit ng latigo? Sa bawat kahoy na ipinapalo? I'm curious if the Queen of Del Prado still receive pain from the organization. Isasama niya ba ako sa bawat pag-alis niya? Or I'll stay and die here? As if namang ikaw ang ikakasal sakanya, part of my head said. You don't even stand a chance against Anastasia.

Hindi ako lumabas ng kwarto. Alam kong wala na ang Don Martino dahil narinig ko ang pag-alis ng barko nila. He needs a specialist for his wound. Hindi naman siya namatay doon. Mas masama pa siya sa masamang damo at mahihiya ang kapatid niyang demonyo na sunduin siya! Mahaba pa ang buhay ni Martino.

Anong naghihintay na parusa sa akin dahil sa ginawa ko? Wala sa sariling napatingin ako sa kakabukas pa lamang na pinto. A uniformed maid bowed her head before speaking. What's with the respect?!