Locked by you 2 [herschrijving]

75.

Evelien

'Het ziet ernaar uit dat je schouder uit de kom is,' stelde Pieter vast toen hij me grondig onderzocht. Nog voordat ik überhaupt naar adem kon happen, greep hij me stevig vast en duwde, zonder enige vorm van zachtheid, mijn schouder weer op z'n plek. Ik schreeuwde en krijste. Om mijn woede en pijn kwijt te kunnen, drukte ik mijn nagels in zijn rug. Wat een poging was om hem te bezeren, wond hem net op.

Niet alleen mijn armen en schouders deden pijn, ook mijn borst en benen schreeuwden om verzorging. Om erachter te komen of ik wat gebroken had, tilde Pieter mijn benen op en bracht ze in een hele ongemakkelijke positie.

'Niet gebroken,'zei hij en voelde vervolgens aan mijn enkels en kuiten,'ik gok wel twee gekneusde enkels.'

Dan wreef hij met zijn klauwen over mijn buik. Hij drukte op mijn ribben, maar bij elke rib kon ik niet anders dan schreeuwen.

'Stop!' Riep ik,'alsjeblieft, stop!'

'Eigenaardig,'zei Pieter,'je kan ze toch niet allemaal gebroken hebben?'

'Stop, alsjeblieft!'

'Mm, eigenlijk zou je naar het ziekenhuis moeten voor een grondiger onderzoek. Maar weet je wat? Dat gaan we niet doen. Blijf jij maar nog wat pijn hebben.'

'Klootzak,' siste ik.

'Hou je mond. Je hebt me weer flink belachelijk gemaakt bij Baron en Milan.'

'En daar ben ik trots op!' Riep ik, waarna hij meteen zijn hand tegen mijn mond aandrukte.

'Kop dicht! Weet je wat ik ga doen? Ik ga je handen vastbinden en een doek rond je mond binden. Ik ben die ongehoorzaamheid meer dan beu!'

Het bleef niet bij een dreigement. Hij deed het ook echt. Met een zwart, simpel touw bond hij mijn polsen strak aan elkaar vast. Toen hij dat gedaan had, nam hij een rood doek dat hij ergens in de keuken had gevonden en bond het rond mijn mond. Alles wat ik uitschreeuwde, elk verwijt dat ik hem gunde, werd gedempt.

'Het is al meteen een pak beter zo,' grijnsde hij.

Vervolgens schoof hij mijn, of ja zijn, T-shirt omhoog zodat hij mijn naakte huid eronder kon zien. Ik had gehoopt dat hij me enkel wat zou plagen. Dat hij enkel maar zijn hand over mijn buik en benen zou laten glijden en niet verder zou gaan dan eens in mijn huid te bijten. Maar hij ging verder. Veel verder. Ik was compleet machteloos en hij wist het. Ik kon met mijn benen niet in het rond stampen om hem van me af te krijgen, ook al probeerde ik het. Het deed te veel pijn. Hij maakte zijn broeksriem los en kleedde zich uit.

Klootzak.

Klootzak.

Klootzak.

Ik kon het niet vaak genoeg herhalen, maar hij verstond het toch niet door dat verdomde doek om mijn mond. Hij legde zijn beide handen op mijn wangen en kwam over me hangen. Hoewel ik hem met een vernietigende blik probeerde aan te kijken, merkte hij de angst in mijn pupillen op.

'Wat zijn we toch een leuk stelletje, niet waar Bosmans?'

Hij liet zijn handen naar mijn keel glijden.

'Wij horen bij elkaar. Ik laat je nooit meer gaan. Nóóit meer.'

Ik probeerde me nogmaals te verzetten. Hij leunde nog meer naar voren en drukte nu op mijn stembanden.

'Nog even geduld, liefje, binnenkort zijn we met z'n drieën. Ik wil mijn kind.'

Nog een laatste keer probeerde ik me te verweren, maar nu klemde hij zijn beide handen om mijn nek, klaar om me te wurgen.