Locked by you 2 [herschrijving]

84.

(Nieuwe POV)
Pieter

Het is acht uur in de avond. Het is al donker. Het weer slaat ieder kwartier radicaal om. Van heel koud, naar regenachtig, naar sneeuw en dan naar droogte. Ik ben het zat om te zoeken in deze hopeloze bevroren toendra. Ik zoek nu al vijf uur en nog steeds is er geen spoor van dat rotkind. Evelien heeft valse dromen, die heeft ze altijd al gehad. Verwacht ze nu echt dat ik Jocke kan vinden? Is ze echt zo naïef?

Ze heeft een plan, ik ben ook niet achterlijk. Als de politie Jocke voor me vindt, zal ze me niet inlichten. Ze heeft me gewoon op pad gestuurd, in de hoop dat ik het hier ook niet zou overleven en dat ze dan alleen is. Het feit dat ze niet bij me wil zijn, wil ook zeggen dat haar belofte om met me een toekomst uit te bouwen vals is. En toch doe ik moeite om Jocke te vinden. Voor haar. Ook al weet ik dat ze me niet de beloning zal schenken die ze me belooft heeft.

Na een tijdje ga ik zetten op een heuvel waar ik een prachtige uitkijk heb op een groot droog uitgestrekt landschap waar soms geisers water de lucht in spuwen. Ik zucht diep en haal dan een verkreukte foto uit mijn jas. Ik vervloek mezelf dat ik de foto niet met wat meer zorg bewaard heb. Hier en daar zit er zelf een scheurtje in, maar toch kan ik haar nog goed herkennen; Evelien Bosmans. Hoe oud was ze nu weer op de foto? Zestien? Ja, dat moet wel. Het was een klasfoto. De laatste klasfoto die van haar gemaakt werd, alvorens ze werd ontvoerd. Op de klasfoto zag je al haar klasgenoten, waaronder ook Frances en Daphne. Milan, haar grootste nachtmerrie, stond op de middelste rij met zijn armen stoer over elkaar heen gekruist. Frances en Daphne zaten op hun knieën op de eerste rij. Maar mijn Lientje stond naast me, ietsjes meer verwijderd van de rest van de groep. Haar lach was in tegenstelling tot die van de anderen niet geforceerd. De hare was echt. Hoe ik dat weet? Ik vertelde haar net een grapje voordat de foto genomen werd. Ze moest er hard om lachen en dat zie je ook op de foto. Ze straalde. Toen ik terugdacht aan dat moment, krulde er ook weer een glimlach op mijn lippen. Mijn Lientje... God wat was ik verliefd op haar. Oh man, ik wilde haar toen zó graag... ik leek de foto te worden ingezogen en kwam zo terecht in mijn herinnering van dat moment.

'Ga allemaal zo dicht mogelijk bij elkaar zitten, zodat iedereen op de foto staat,' zei ik en dirigeerde de boel. Ik was de klastitularis van de klas 5ASO-Moderne Talen. Daar had ik de directie om moeten smeken. Als klastitularis had ik meer contact met mijn klas, en dus ook meer met Evelien.

Terwijl ik iedereen op zijn plaats zette, kwam ze naar me toe. Ze ging ongemakkelijk naast me staan en balanceerde van het ene been op het andere.

'Waar mag ik staan, meneer Van Den Broeck?' vroeg ze met haar zachte, verlegen stem. Ze was de kleinste leerling, dus eigenlijk zou ze vooraan moeten zitten. Maar aangezien ik met opzet die rij al had opgevuld, zei ik haar dat ze naast me mocht staan, op de achterste rij.

Hoewel ze knikte, wist ik dat ze dat niet fijn vond. Ze wilde bij Frances of Daphne zitten. Ze wilde niet weer aan de zijkant staan, zoals altijd. Ze zou zich alleen nog maar meer buitengesloten voelen. Toch wilde ik het. Ik zou ervoor zorgen dat ze het helemaal niet zo erg zou vinden. Ik zou haar plezier bezorgen, dat was mijn doel. Later, als ik maar het juiste moment afwachtte, zou ik haar een ander soort plezier bezorgen. Namelijk genot.

'Momentje,' mompelde de fotograaf die knoeide met de lens van zijn camera,'mijn sluitertijd even aanpassen. Het komt door de zon.'

Terwijl de cameraman vloekte en prutste aan zijn toestel, richtte ik me weer tot Evelien. Ze staarde dromerig voor zich uit. Ik hield van die blik. Die had ze wel vaker. Waaraan zou ze denken? Als ik nu maar eens de kans had om dat mooie kopje van haar binnen te dringen... wat zijn haar dromen? Haar wensen? Wat wil ze?

'Hé, Evelien,'fluisterde ik,'lukt het allemaal een beetje op school? Ik hoorde van meneer Jacobs dat je toets Natuurwetenschappen niet al te best ging.'